Veel van alles behalve geloofwaardigheid en volledige uitwerking

PJ Pancras is een schrijverskoppel uit Amsterdam. De kennis die zij meedragen uit hun dagelijkse bezigheden als respectievelijk psychologe en ICT’er vinden we terug in hun Planet Paradroid-reeks. Ook hun liefde voor muziek is merkbaar vanwege de vele verwijzingen naar muziek. Speciaal voor Imojiman lieten ze een soundtrack maken.

Imojiman is de op zichzelf te lezen opvolger van Planet Paradroid. Het eerste deel is een kennismaking met VDR, een artificiële intelligentie, die als therapeut wordt ingezet. VDR verplaatst zich in Stek, die in coma ligt en krijgt zo met menselijke emoties te maken. Psychologe en collega Raven gaat hem daarom Imojiman noemen: een man met verstand van emoties.
Daar begint het verhaal Imojiman. Hij is geen machine meer maar een geslachtloos bewustzijn. Als alomtegenwoordige ik-verteller geeft hij ons een kijk op de gebeurtenissen via de verschillende personages. Het verhaal speelt zich af in de niet zo verre toekomst en de gevolgen van de klimaatverandering zijn duidelijk merkbaar. Charlie Silverant is een biologe die in de woestijn van El Sur werkt aan een oplossing met planten. Onbewust krijgt ze daarbij hulp van Imojiman die via de planten een kans ziet de droom om zich voort te planten mogelijk ziet worden. Verschillende van zijn vrienden en oude bekenden zijn ook op weg naar El Sur om er een huwelijk bij te wonen. De weg ernaartoe is bezaaid met hindernissen…

Al die verschillende personages met hun eigen verhaallijnen maken het geheel niet zelden ietwat chaotisch. Deze personages worden allen voldoende uitgewerkt en ze hebben een duidelijke achtergrond meegekregen. Veel gebeurtenissen, veel personages en dus ook heel wat thema’s. Vooral het thema van de klimaatverandering en van de artificiële intelligentie maken dit een zeer actuele roman. Het is niet ondenkbaar dat deze dingen in de toekomst ook echt zouden kunnen. Positief is het feit dat het boek geen klaagzang vormt over wat er allemaal mis is, integendeel krijgen we een fictieve oplossing aangereikt. Er is heel wat om over na te denken.

Om de veelheid aan verhaallijnen op het gepaste moment te laten samenkomen kunnen de auteurs dankbaar gebruik maken van het overal aanwezige bewustzijn van Imojiman. Al vraagt men zich af waarom hij dan op andere momenten niet thuis geeft. Al die wendingen houden het meer dan 600 bladzijden interessant genoeg maar spannend is het echter zelden. De manier waarop de personages elkaar maar toevallig blijven tegenkomen is niet geheel realistisch. Sommige personages lijken ook meerdere levens te hebben wat de geloofwaardigheid niet ten goede komt.

De schrijfstijl is vlot en beeldend en hoewel het hier om een klepper gaat, ligt het leestempo daarom hoog. Sommige stukken zijn te zweverig, psychedelisch zelfs, waardoor het niet altijd duidelijk wordt wat droom of werkelijkheid is.

Imojiman geeft ons veel van alles maar net iets te weinig geloofwaardigheid en volledig uitwerken van de verhaallijnen om bovengemiddeld goed te zijn.