Duister en krachtig

Callum Hunt is ten einde raad. Niet alleen verloor hij zijn beste vriend Aaron, maar ook is hij uitgegroeid tot een van de meest gevreesde personen in de magische wereld. Reeds zes maanden kwijnt hij weg in de zwaarbewaakte gevangenis Panopticon, zonder bezoek van zijn vrienden of familie en zonder hoop op verandering.   

Callum vreest voor het leven van zijn dierbaren nu het kwaad in opmars is en hij voelt zich hulpelozer dan ooit. Maar hijzelf loopt ook gevaar, zelfs in de schijnbaar ondoordringbare vesting die het Panopticon is. Het kwaad en haar aanhangers maken jacht op hem en algauw ziet Callum geen andere keuze dan hun roep te beantwoorden in een poging zijn dierbaren te beschermen. Zal het hem lukken om het kwade te verslaan zonder zelf aan de duisternis ten onder te gaan?  

Het zilveren masker is het vierde en voorlaatste deel in de ‘Magisterium’-reeks van Holly Black en Cassandra Clare en werd net zoals de voorgaande delen uitgegeven door Moon en vertaald door Merel Leene.  

De voorgaande drie delen waren een delicaat en soms onevenwichtig spel tussen luchtigheid en zwaarte, maar in dit meest recente deel kiest schrijversduo Black en Clare resoluut voor een duistere, haast lugubere toon. De onschuld en naïviteit zijn voorgoed uit de personages verdreven en deze laatsten flirten volop met hun duistere kant. Het zijn geen kinderen meer, maar jongvolwassenen die getekend zijn door alle dreigingen en ingrijpende gebeurtenissen van de afgelopen maanden.  

Dit gegeven maakt van Het zilveren masker meteen ook het meest interessante boek van alle vier de delen aangezien het volop de emotionele en psychologische gedragingen van de personages analyseert en filosofische vraagstukken over onder andere dood en leven aansnijdt. Daarbovenop is er de innerlijke strijd van Callum die het kwade niet langer durft uitsluiten en dubieuze beslissingen maakt. Goed en kwaad gaan hier op een zeer ongewone manier met elkaar om, waardoor het onderscheid niet langer in een vingerknip valt te maken.  

De welbekende levendige schrijfstijl van Black en Clare houdt de totaalbeleving verteerbaar, ook al snijden de gebeurtenissen door merg en been. Aan niets valt te merken dat er twee verschillende schrijvers achter het verhaal schuilen.  

De enige pretbederver is het te lang uitgerekte middendeel waar net iets te weinig gebeurt om het hoge leesritme aan te houden, maar dat maakt de spannende en bloedstollende finale meer dan goed. Black en Clare durven nog steeds te gaan waar veel jeugdauteurs wegblijven en hun lef resulteert in een intrigerend nieuw deel in de ‘Magisterium’-reeks.