En we noemen hem

Recensie "En we noemen hem" van Marjolijn van Heemstra

Op haar 18e verjaardag krijgt ik-figuur een zegelring van haar oma. De ring is van een oom geweest en hij zou in de Tweede Wereldoorlog op sinterklaasavond een bomaanslag gepleegd hebben op een verrader van Engelandvaarders, die daarbij om komt. Deze aanslag wordt in de familie als een heldendaad gezien. De ik-figuur krijgt de ring met het verzoek of zij haar kind wil vernoemen naar de zgn. bommenneef als een soort eerbetoon.
Er gaat een aantal jaren voorbij. Als zij zwanger is zou ze haar kind inderdaad willen vernoemen, maar eerst wil ze echter op zoek naar wat er precies gebeurd is.
Ze vertelt haar verhaal aan de hand van het aantal weken dat ze nog te gaan heeft vóór de bevalling. Ze zoekt op het internet, stuurt mails, legt contact met verre familieleden en ze komt elke week een stapje verder. Het laat haar niet meer los. Ze vindt de vrouw met wie de oom een aantal jaren getrouwd is geweest, en de vrouw met wie hij jaren in Spanje heeft samengewoond. Tijdens vele bezoeken in het archief in Den Haag komt ze tot de ontdekking dat er ook enkele onschuldige mensen bij de bomaanslag zijn omgekomen, waaronder een meisje van 17 jaar. Ook naar de familie van dit meisje gaat ze op zoek. Ze begint steeds meer te twijfelen of de bommenneef goed of slecht was.
Haar zwangerschap verloopt niet helemaal naar wens, want ze blijkt een veel te hoge bloeddruk te hebben en moet veel rusten. Dit weerhoudt haar er niet van om toch op pad te blijven gaan, zelfs op het allerlaatst een vliegreis naar Spanje.
Als haar kindje wordt geboren duurt het 3 dagen voordat ze hem een naam geven.