Een heftig boek over een high school shooting

Of je het nou een mooi boek vindt of niet, niemand kan volledig onverschillig staan tegenover 54 Minuten van Marieke Nijkamp. Een boek dat over een shooting op een Amerikaanse high school is natuurlijk per definitie heftig. Er gaan personages dood en schuldgevoelens domineren minimaal de helft van de beschreven pagina’s. Wat wordt het eindoordeel: mooi of niet?

De roman volgt verschillende jongens en meisjes die iets te maken hebben met de jongen die de hele school onder schot houdt in de aula. Zo kijken we door de ogen van zijn zus, haar (geheime) vriendin, zijn ex-vriendin, zijn gezworen vijand… Iedereen probeert te bedenken waarom juist deze jongen een geweer naar zijn high school brengt en in begint te schieten op personeel en leerlingen. Welke rol speelden de hoofdpersonen hier zelf in? Hadden ze dit kunnen voorkomen door anders met hem om te gaan, er meer voor hem te zijn, of juist eerder de tekenen te herkennen?

Doordat er zoveel hoofdpersonen zijn en er maar 54 minuten voorbij gaan in het verhaal – zoals de titel al deed vermoeden – is er weinig tijd om de personen echt goed uit te werken. Bovendien zijn ze stuk voor stuk zo bijzonder dat het moeilijk is om je voor te stellen dat ze je buurmeisje, klasgenootje of beste vriend zijn. Iedereen komt uit een ander land, is fantastisch in bijvoorbeeld dansen, heeft zieke of gehandicapte familieleden… Het is een beetje veel voor één boek.

Dat neemt niet weg dat het boek lekker wegleest door de vloeiende schrijfstijl. En de personages proberen allemaal op hun eigen onhandige manier helden te zijn, al is het maar door er voor anderen te zijn. Dat kan haast niet anders dan een gevoelige snaar raken. Complete huilbuien heeft het boek bij mij niet veroorzaakt, maar menig lezer dal een traantje moeten wegpinken. Eindoordeel: overwegend mooi!