Lekker oppervlakkig zwijmelen op een zwoele zomeravond

Wat is de droom van vrijwel elk 16-jarig meisje? Juist ja, na een concert de knappe zanger van de band ontmoeten en verliefd worden. Hoeveel meisjes dat echt meemaken… waarschijnlijk alleen af en toe eentje in een boek. Emma uit Backstage is zo’n meisje. Matthias Soberon gooit alle ingrediënten voor gegarandeerd zwijmelen samen in één boek. Helaas is hij de diepgang en geloofwaardigheid vergeten toe te voegen, maar het leest wel lekker weg.  

Spannende verhalen van andere schrijvers, acteurs, knappe jongens die in bands zingen… Ze spreken allemaal tot de verbeelding. De laatste jaren is fanfiction – het schrijven over bestaande personen en verhalen – enorm opgekomen. Complete internetplatforms verbinden duizenden fanfictionschrijvers van over de hele wereld met elkaar. Anna Todd dankt aan haar One Direction fanfics haar ‘After’-serie en de erotische hit 50 tinten grijs begon ooit als een fanfic van Twilight. Fanfiction is een manier om je dromen op een veilige manier toch uit te laten komen, lekker van achter je laptop, chipjes en cola erbij, genieten maar.  

Matthias Soberon probeert om fanfiction breder te trekken en zo ook toegankelijk te maken voor lezers die niets hebben met een specifieke band, acteur of fictioneel personage. In Backstage is Emma verliefd op Josh, de zanger van de fictionele band Drift. Als ze hem na een concert per toeval ontmoet, lijkt haar grootste droom in vervulling te gaan. Josh zou de zanger van elke band kunnen zijn. Zin om zelf je droom te beleven om een relatie te krijgen met de hottie van je dromen? Vul voor ‘Josh’ de naam van jouw favoriete zanger in, voor ‘Drift’ de naam van zijn band en voor ‘Emma’ je eigen naam. Perfect voor op een zwoele zomeravond op het balkon.  

Doordat de personages eigenlijk iedereen zouden kunnen zijn, blijven ze ontzettend oppervlakkig. Emma heeft geen consistente persoonlijkheid en Josh is al helemaal een bijeengeraapt zooitje lieve clichés. Zijn bandleden hebben maar een paar regeltjes tekst en zelfs Emma’s broer Nathan stelt weinig voor, terwijl zijn achtergrond als vrijwilliger in Afrika hem zeker een interessante persoonlijkheid had kunnen maken.  

Dan Emma’s ouders: die maken veel ruzie, drinken veel te veel en zouden eigenlijk al jaren geleden uit elkaar hebben moeten gaan. Daar houdt op wat we over hen weten. Wat is het nut van hun achtergrondverhaaltje precies? Emma heeft misschien anderhalve pagina last van hun ruzies en zucht af en toe als ze weer een paar lege flessen wijn ziet staan en wanneer haar ouders in het weekend wat lang in bed liggen met een kater. Hopelijk gaan deze details nog een rol spelen in het vervolg Worldwide, anders had Soberon deze informatie net zo goed achterwege kunnen laten.  

Echt erg wordt het als we Emma’s vriendinnen ontmoeten. Er is de half-Marokkaanse schoonheid die behalve een grote mond ook nog een passie heeft voor het maken van make-upfilmpjes. De achterflap van Worlwide belooft dat dit een grote rol gaat spelen in het vervolg, dus Backstage is wat dat betreft een goede opzet, al blijft de prachtige Nora een stereotype met als meest eloquente uitspraken ‘OMG!’ en ‘bitch!’ Dan de andere drie: twee van hen zijn slechts opvulling, om Emma geen zielig figuur zonder vriendinnen te laten zijn. De derde is de typische probleempuber: sport te veel, eet te weinig of hangt boven de wc over te geven. Heel erg, natuurlijk, maar Soberon werkt dit verhaallijntje nog minder uit dan dat van Emma’s ouders. Het blijft bij twee halfslachtige pogingen om met de meid te praten en om nou te zeggen dat Emma er verder van wakker ligt…  

Nee, wakker liggen doet ze natuurlijk van Josh. En van haar vriendje Sam. Want ja, er zijn natuurlijk twee jongens in het spel, om dat beetje innerlijke strijd in de mix te kunnen gooien. Het boek is echt voor jongeren geschreven, scholieren die net op de middelbare school komen kijken. Er zitten dus wat – niet ál te heftige – zoensessies en seksuele handelingen in. Maar het is vooral één groot zwijmelverhaal. En daar zit Soberons kracht. Als docent op een middelbare school heeft hij duidelijk genoeg meisjes horen roddelen om te weten hoe hij hun stem op papier moet zetten.  

Het boek is uitgebracht door TAGMAG, een online community waarop tieners hun dagelijkse portie nieuws kunnen halen. De site is Belgisch, net als de auteur. Dit zie je terug op elke pagina van het boek. De Vlaamse tongval van de personages en de woordkeuze van de schrijver is even wennen, maar daar moet je doorheen kijken. Soberon schrijft helder, vlot en licht, waardoor het Vlaams geen enkel probleem is. Als hij in Worldwide zijn stijl en kracht behoudt en er wat diepgang en geloofwaardigheid aan toevoegt, belooft dat vervolg veel goeds.