Originele YA-spionnenroman die alsnog niet overtuigt  

“Dit verhaal is niet waar.” Die zin prijkt eenzaam op de eerste pagina van Wit Konijn / Rode Wolf. Het echte verhaal moet dan nog beginnen, je hebt nog geen kennis gemaakt met de personages, maar de toon is al gezet. Deze zin zou natuurlijk gewoon kunnen verwijzen naar het feit dat je een fictieroman leest, maar waarschijnlijk is het eerder een waarschuwing voor de lezer. Geloof niet alles wat je leest…    

Wit Konijn / Rode Wolf is echt zo’n boek waar je van moet houden. Het is een soort spionnenroman zonder dat de hoofdpersoon zelf een spion is. Een verhaal over het oplossen van een raadsel, waarbij de personages zelf de grootste raadsels blijken te zijn. Gezien de makkelijk te volgen taal, de leeftijd van de hoofdpersonages, de spannende en vlotte verhaallijnen is het een echte YA-roman. Makkelijk is het boek echter niet te noemen. Het boek is een en al intrige. De hoofdpersoon, Peter Blankman, is compleet onbetrouwbaar, maar je kunt alleen afgaan op wat hij je vertelt.    

Het verhaal in het kort: Peter Blankman is goed is wiskunde, maar een stuk minder begaafd als het gaat om het dagelijkse leven. Hij heeft hele zware paniekaanvallen en black-outs. Om hiermee om te gaan heeft hij met zijn moeder een aantal regels opgesteld: beweeg om je ademhaling te stimuleren, spreek je waangedachten hardop uit en tel om voor afleiding te zorgen. Als dat alles echt niet helpt, probeert Peter de holle angst in zijn binnenste te vullen met eten. Heel veel eten. Zijn paniekaanvallen zijn heel heftig en realistisch beschreven, wellicht doordat Tom Pollock zelf met deze problemen geworsteld heeft en dus min of meer ‘ervaringsdeskundige’ is op dit gebied.    

Behalve Peters moeder is er ook zijn tweelingzus Bel, die wanhopig probeert haar broer te beschermen tegen zijn eigen angsten en de boze buitenwereld. Peter heeft verder één vriendin, Ingrid, die OCD heeft. Deze drie vrouwen vormen in feite Peters hele leven. Wanneer Peter na een black-out bijkomt, blijkt zijn moeder levensbedreigend te zijn verwond en zijn zus spoorlos verdwenen. Tot overmaat van ramp wordt Peter meegenomen door spionnen die zeggen zijn moeder te kennen. In hun hoofdkwartier treft hij Ingrid, die Peter voorgelogen blijkt te hebben.    

De opzet is veelbelovend. Jongeren die worstelen met psychologische problemen en verzeild raken in een wereld vol chaos en leugens, maar die tegelijkertijd ook gewoon jongeren zijn. Die van elkaar houden en alles voor elkaar overhebben. Helaas wordt er vooral gefocust op de spionnenkant van het verhaal. Een constante stroom van verwarrende gebeurtenissen maakt dat het verhaal soms verveelt, doordat het moeilijk is om je écht in te leven in Peter. Een emotionele band kun je maar moeilijk met deze jongen krijgen. Niet omdat hij anders is door zijn angststoornis of omdat hij een wiskundig genie is, maar omdat Tom Pollock hem niet echt geloofwaardig maakt als persoon. Hij blijft een bordkartonnen figuur uit een roman en voelt nergens als een jongen die naast je in de klas zou kunnen zitten.    

Om de spanning erin te houden en om de lezer langzaam te laten inzien hoe onbegrijpelijk en onbetrouwbaar het verhaal eigenlijk is, heeft Tom Pollock ervoor gekozen af te wisselen tussen het heden en Peters herinneringen. Deze worden aangeduid door erboven te zetten in welke tijd de lezer zich in dat hoofdstuk bevindt en hoeveel jaar geleden de scène plaatsvindt. Dat is jammer, want een geoefende lezer zou hier na even puzzelen heel goed zelf kunnen achter komen, bijvoorbeeld doordat sommige scènes in de tegenwoordige tijd zijn geschreven en andere juist in verleden tijd. Dat Pollock zijn lezers op het gebied van de chronologie zo zeer aan de hand neemt is jammer en doet af aan het verhaal, waarin immers alles gaat om puzzelen.    

Wat wél overtuigend is aan de roman, is de stijl. Tom Pollock schijft vloeiende zinnen, doorspekt met haakjes en streepjes waar hij de gedachtegangen van zijn personages even onderbreekt om een grapje te maken of uitleg te geven. Toch blijven de zinnen leesbaar en blijf je je verbazen over de originele manier waarop Pollock gevoelens beschrijft. Nergens vervalt hij in clichés. Op het moment werkt Pollock aan een volgende roman, naar eigen zeggen over sociale media, relaties tussen mensen en bekendheid. Hopelijk combineert hij daarin zijn geweldige stijl met een verhaal dat je langer bijblijft dan het snel vervliegende Wit Konijn / Rode Wolf.