Uitgedaagd, maar niet verloren!

Jaren van de tijger, een verhaal waar als je tussen de regels door leest een subtiele dreiging van uitgaat. Niets is wat het lijkt, is best wel van toepassing en dingen lopen anders dan verwacht. Het bevat veel autobiografische elementen.
Patrick komt, door een vechtpartij in aanraking met Ines en zo de Chinese vechtsport Bowuguan. Zij redt hem en Femke van een paar dronkenlui.
Patrick studeert samen met zijn vriendin Femke af in Leiden. Hij doet onderzoek naar de dodendans en zij naar Mathilda de Irrissarry. Hij raakt voelt zich verloren en eenzaam en raakt geobsedeerd door Ines en Bowuguan en verliest zichzelf steeds meer in de geheimzinnige wereld van Il dottore, de baas van de vechtschool waar Ines en Steve ook trainen. Door het trainen krijgt hij een zekere innerlijke rust en wordt zekerder van zichzelf, maar vervreemd van zijn omgeving. Wat is precies de invloed van Il dottore op deze drie jonge mensen? Waarmee heeft hij ze in hun macht, of niet? Patrick verandert en zijn relatie met Femke ook! Komen ze los van elkaar of vervreemden ze? Hij voelt zich gevangen tussen twee werelden, de universitaire en de vechtsport.
Als lezer leer je Patrick, Ines en Steve redelijk kennen. Ines wil stuntvrouw worden, maar of ze dit gaat worden? Patrick is zekerder van zichzelf geworden en ruiger. Hij leert incasseren en wordt soms roekeloos, maar of hij promoveert? Ines is koppig, soms wijs en wil eigenlijk niemand nodig hebben. Steve is geniepig, verraderlijk en gewelddadig. Femke blijft een beetje op de achtergrond, maar weet wat ze wil en dat is afstuderen! Het is een prettig leesbaar verhaal, geschreven in de ik-vorm, dat je achter elkaar wilt uitlezen. Korte hoofstukken, waarin je diverse levenslessen en thema’s tegenkomt. Erkenning, bewijsdrang en waardering komen goed naar voren. Het leven dat Ines en Steve leiden als ze niet bij Patrick zijn, daar hoor je niet veel over.