Woorden achtervolgen me als wespen op een zomerdag: indrukwekkende taal die blijft zoemen.

Voor een Hebban leesclub mag ik Drift van Bregje Hofstede lezen. Het is de eerste keer dat ik mag meedoen aan een leesclub. Ik vind dit een heel verrijkende ervaring om meningen uit te wisselen.
Het verhaal gaat over een jonge vrouw die trouwt met haar jeugdliefde Luc. Het is een populaire jongen en zij is eerder een onopvallend meisje. Toch worden ze verliefd en bouwen ze samen een leven op. Maar haar geheimen, kleine ergernissen, grote frustraties, verlangens, ... kan ze niet met hem delen maar alleen met haar dagboeken. Dat gaf mij een heel frustrerend gevoel. Als je een goede relatie wil, dan MOET je communiceren, ook al zijn het pijnlijke gesprekken. Maar in een eerste liefde durf je vaak jezelf te weinig blootgeven. Iets wat ik toch herken, als ik terugdenk aan mijn eerste grote liefde. Een enorme fysieke aantrekkingskracht maar te weinig durf om op te komen voor jezelf binnen je relatie.

Het verhaal is niet autobiografisch, maar wel autofictief. De grote lijnen zijn autobiografisch maar het verhaal is literair opgesmukt. Ik vind het prachtig geschreven maar dikwijls met je zinnen wel tweemaal lezen om ze helemaal te laten doordringen. De beschrijvingen zijn creatief geschreven.
'Woorden achtervolgen me als wespen op een zomerdag. Zodra ik een hap wil nemen uit het leven komen ze op me af, hinderlijk zoemend, zigzaggend, op zoek naar zoete stukjes. Luc is het nest.'

Normaal gezien lees ik graag goed door maar Drift laat dit absoluut niet toe.
Er komen heel veel passages in het boek waar je wel even stil wil bij staan.
Een voorbeeld: van een redelijk vergaande denkpiste: ' Geheugen gaat over toekomst. Herinneringen zijn zo flexibel omdat ons geheugen niet ontstaan is om te voorzien van een zo precies en duurzaam mogelijk beeld van ons verleden. Het geheugen heeft de hordes van de evolutie overleefd omdat het ons in staat stelt om, op basis van ervaringen, voorspellingen te doen. Het geheugen dient niet om te weten wat er is gebeurd, maar wat er gaat gebeuren. Het is een vorm van verbeelding.'

Het eerste deel 'er was eens' vind ik het best doordat het ook het spannendste deel is. Je vraagt je heel lang af waarom ze nu eigenlijk in het midden van de nacht haar rugzak heeft gepakt en weggelopen is van haar grote liefde. Je wacht op een terugkeer, een confrontatie met een goed gesprek, een duidelijk antwoord van beide kanten,... maar die komt er eigenlijk nooit. Ook niet in het tweede en derde deel. Ze leest haar dagboeken opnieuw terwijl ze rondzwerft doorheen Brussel, van de ene airbnb-plek naar de andere airbnb. Yoga en klimmen geven haar even afleiding. In het tweede deel 'de anderen' krijg je een beeld hoe ze als kind is gegroeid, als vrouw, als echtgenote,...
Het derde deel 'de onderwereld' vond ik wat ver gezocht. Ze heeft genoeg van Brussel en trekt naar Pompei. Daar worden verbanden gelegd tussen een versteende stad en haar versteende relatie. Veel mooie beeldspraak maar echt wel wat teveel uitgerokken.

Tijdens haar relatie kan ze maar niet onder woorden krijgen wat er eigenlijk aan de hand is. Alleen in haar dagboeken kan ze alles kwijt. Het is schrijnend hoe haar hele lichaam aangeeft dat het niet ok is. Ze heeft last van rode schilfers, ze kan nauwelijks nog slapen, ze raakt niet meer ongesteld,... Luc merkt dan ook dat er meer aan de hand is maar hij kan haar niet helpen. En de dagboeken vormen een steeds grotere barrière tussen hen in. Als ze naar een relatietherapeute gaan, komen ze ook geen stap verder. Bregje omschrijft haar als 'een beige therapeute met haar goedbedoelde haarkleur' wat al aangeeft dat het ook niets kan worden.
Als lezer wordt je weg en weer geslingerd tussen herkenning, ongeloof en frustratie.

Ze analyseert tot in de kleinste details.
Bepaalde stellingen zijn wel heel ver gezocht maar prachtig verwoord. Bv. ' Handschriftkenners buigen zich het liefst over één letter. Het is de m, koningin van het alfabet, die meer betekenis draagt dat alle andere letters tezamen- en tevens de klank uitdrukt die je produceert als je zomaar een geluid wilt maken:mmm, ik luister;mmm,ik weet het niet, mmm, niet zo mooi, mmm , heerlijk. Het woord mama is niet voor niets universeel: de m kun je zelfs maken met een tepel in je mond.'

De schrijfstijl van Bregje Hofstede heeft me wel bijzonder geraakt. Ik kon door haar sensitieve en eerlijke taal volledig in haar verhaal komen. Ik moest er wel de tijd voor nemen. Dit boek verdient voor mij 4 sterren!