Haat en schaamte in oppervlakkige thriller

Met Dagen van schaamte overtreft Lieneke Dijkzeul zichzelf niet. Het maatschappelijk thema van dit boek komt zeer duidelijk naar voren. De urgentie van dit thema ook: beschamend is de manier waarop onze ouderen verzorgd worden in deze maatschappij en beschamend is ook de manier waarop de verzorgenden moeten werken. Dit thema biedt genoeg potentie voor een goede thriller. De vraag is echter of Dagen van schaamte überhaupt een thriller is.
Hoofdpersoon Pieter is een succesvolle, doch oppervlakkige man. En de man blijft oppervlakkig. Nergens in het boek is hij op diepgang te betrappen. Terwijl hij wel intelligent is, dat bewijst ook de woordenschat die Dijkzeul hem heeft gegeven. Dat contrast is lastig. Wat weet Pieter nu wel en wat weet hij niet? Als het de bedoeling is om ook dat aan de kaak te stellen, dan is dat wel goed gelukt: succesvolle mensen in deze maatschappij zijn niet per definitie intelligente en fijngevoelige mensen.
Emma is een interessanter personage; zij komt tot leven. Haar leer je kennen en ondanks alles leef je met haar mee. De haat is voelbaar. Dijkzeul geeft via haar het thema en de urgentie ervan het meest weer in een mooi en persoonlijk relaas. En dat maakt tegelijkertijd de rest van het boek wat overbodig.