Mooi maar ongeloofwaardig verhaal

“De droomlijst” is de vertaling van Julien Sandrels debuutroman “La Chambre des Merveilles”.
De Franse titel betekent wonderkamer. Verpleegster Charlotte noemde Kamer 405 ‘wonderkamer’.

Louis, een 12-jarige jongen, wordt op zaterdag nagenoeg voor de ogen van zijn moeder door een vrachtwagen aangereden. Nagenoeg, omdat zijn moeder, Thelma, als altijd druk is met haar werk, “haar spoedgevallen”. In dit geval een telefoongesprek met haar baas.
“Laatste blik op het scherm van mijn smartphone, het is 10.32 uur. […] Ik hoor een dof geluid dat me doet denken aan een passagiersschip in nood. Het is een vrachtwagen. Ik kijk op en de tijd stolt. […] Het onbeschrijflijke is niet te beschrijven.”

Met deze aangrijpende gebeurtenis worden we het verhaal ingetrokken.
Louis wordt naar het Parijse Robert Debréziekenhuis gebracht. Hij ligt in kamer 405 in coma, de kans op herstel is klein. Thelma blijft zaterdag en zondag in het ziekenhuis en ziet er tegenop zondagavond alleen naar huis te moeten. Ze loopt naar huis en oude reflexen komen terug. Thelma werkt de hele nacht aan een presentatie voor mister big boss.
“Precies wat ik nodig had. Mijn geest met een enorme hoeveelheid keihard werken bedwelmen, verdoven, om zo te voorkomen dat ik aan Louis dacht.”
Ben je als moeder in staat als je zoon in coma ligt en mogelijk doodgaat een presentatie voor te bereiden en te presenteren de volgende dag? Nogal ongeloofwaardig.
Op de elfde dag hoort Thelma dat de comateuze toestand één maand zal worden aangekeken; er wordt gehoopt op een wonder. Dan vindt Thelma -een paar dagen later- het wonderboekje van Louis.
“Lief, kostbaar wonderboekje, Ik vertrouw je de lijst toe van alle ervaringen die ik zou willen meemaken voordat ik sterf: mijn wonderen. Het is iets als een lijst met dromen, maar niet helemaal, want ik heb alleen dingen opgeschreven die me te realiseren lijken. […]”
Thelma besluit de dromen van Louis in zijn plaats mee te maken en het met hem te delen door beeld- en geluidopnames. De volgende dag zit ze al in Tokio en dan blijkt haar moeder, persona non grata, daar ineens ook te zijn. Terwijl ze samen Louis’ bucketlist in Tokio afwerken en veel lol beleven ontstaat een hechtere band tussen beiden.
Dan gebeurt er in korte tijd zo veel, dat het allemaal nogal ongeloofwaardig wordt.

Het boek is vlot en luchtig geschreven, vanuit de vertelstem van Thelma op een prettige manier afgewisseld met die van de comateuze Louis. Meer diepgang en emoties waren passend geweest bij zo’n zwaar thema.
Een boek dat je met een glimlach in één ruk uitleest!