Herinneringen

“De Verborgen Dochter”, de vertaling van Elena Ferrante’s “La figlia oscura”, gaat over de ambivalente gevoelens en gedachten van een moeder van twee volwassen dochters. In het Engels werd deze novelle uitgebracht als “The Lost Daughter”.

“Ik had nog geen uur gereden of ik begon me ellendig te voelen. […] Binnen een paar minuten werd mijn hoofd zwaar, zag ik de koplampen steeds waziger en al snel vergat ik zelfs dat ik achter het stuur zat.”
De 47-jarige Leda uit Florence opent haar ogen in het ziekenhuis; ze heeft een onverklaarbare wond aan haar linkerzij.
Dan gaan we een aantal weken terug in de tijd.
“Toen mijn dochters naar Toronto verhuisden, waar hun vader al jarenlang woonde en werkte, ontdekte ik met gegeneerde verwondering dat ik helemaal geen verdriet had maar me opgelucht voelde, alsof ik ze toen pas definitief ter wereld had gebracht.”
Leda is jaren geleden gescheiden, maar heeft nu haar volwassen dochters naar Canada zijn vertrokken, haar leven weer opgepakt Ze besluit naar zee te gaan zodra de examens voorbij zijn. Op 24 juli vertrekt ze in haar eentje naar de Ionische kust. Ze gaat dagelijks naar het strand, leest en zont en kijkt naar andere strandbezoekers. Haar aandacht wordt getrokken door een Napolitaanse familie en een jonge moeder met haar dochtertje, die met haar pop speelt, in het bijzonder. Het herinnert haar aan haar eigen moederschap, waar ze op verschillende manieren op terugkijkt. Ze herkent de rusteloosheid van de piepjonge moeder, maar is ook jaloers op haar jeugdigheid, schoonheid en omgang met haar dochtertje. Een gedachtestroom aan Leda’s verleden komt op gang. Ze denkt terug aan de tijd dat ze haar eigen ontplooiing najoeg en haar toen nog jonge dochters in de steek liet, maar na drie jaar terugkwam omdat ze zich zonder hen nog nuttelozer en wanhopiger voelde dan met hen.
“Ik heb me erbij neergelegd dat ik zelden voor mezelf leefde en meestal voor de twee kinderen… dat ging me, op den duur steeds beter af.”

Een boek met weinig actie, waarin het verhaal van een strandvakantie verrijkt wordt met Leda’s herinneringen. Ferrante weet te boeien door prachtige beschrijvingen van situaties en de omringende natuur. Bovenal weet ze het gevoel van verloren onafhankelijkheid van een vrouw neer te zetten, die in de eerste plaats mens is en in de tweede plaats de rol van moeder heeft.