Verdriet is helemaal kraai

“Verdriet is het ding met veren”, de vertaling van Max Porters “Grief is the thing with feathers”, gaat over rouw, verdriet, liefde en hoop.
De titel verwijst naar Emily Dicksons gedicht “Hope is the thing with feathers”, een metafoor waarin een zingende vogel staat voor hoop, overal en altijd aanwezig, een plaats innemend in de ziel.

Porter beschrijft, fragmentarisch in een wisselend vertelperspectief, hoe in Londen een vader het overlijden van zijn vrouw verwerkt en hoe zijn twee zonen met dit verlies omgaan. Tijdens het rouwproces worden ze bijgestaan Kraai, die hun leven binnendringt en pas zal vertrekken als het “tijd” is.
“Veren tussen mijn vingers, in mijn ogen, in mijn mond, onder me een hangmat van veren die me een paar decimeter boven de grond tilde. … En dit zei hij: ‘ik ga pas weg als je me niet meer nodig hebt.’ … Ik wenste dat ik niet doodsbang in een reusachtige vogelomhelzing in mijn voorhal lag. Ik wenste dat ik niet zo geobsedeerd met dit ding bezig was geweest net toen de grootste tragedie van mijn leven plaatsvond.”

Kraai staat symbool voor verdriet; hij voelt zich aangetrokken tot de rouwende familie.
“Ik vind mensen saai, behalve als ze verdriet hebben. … Moederloze kindjes zijn helemaal kraai.”
“In andere versies ben ik een medicijnman of een spook. … We kunnen dingen die andere personages niet kunnen, zoals verdriet opeten, geheimen ongeboren laten worden en theatrale gevechten voeren met taal en met God. Ik ben vriend geweest, excuus, deus ex machina, grap, symptoom, verzinsel, waanbeeld, kruk om op te steunen, speelgoed, geestverschijning, knevel, psychotherapeut en kinderoppas.”

De vader neemt zijn tijd het verlies van zijn vrouw te aanvaarden.
“Het leven weer oppakken, als concept, is iets voor stommelingen, want ieder verstandig mens weet dat rouw een lange termijn project is.”

De jongens verwerken hun verdriet op hun eigen manier.
“We gedroegen ons op meerder manieren slordig. … We deden dat soort dingen om haar te missen, om naar haar te blijven verlangen.”

Als vader de as van zijn vrouw uitstrooit en uitschreeuwt hoeveel hij van haar houdt, is het “tijd” voor kraai. Tijd om op te krassen.

Een aangrijpende roman, die je wilt herlezen, waarin je steeds nieuwe dingen ontdekt en waarin tussen de regels veel gezegd wordt. Het onbehouwen en hak-op-de-tak-taalgebruik van Kraai is even wennen maar wel passend. Een roman die je moet laten bezinken.