Friet in de kliniek

Friet in de Kliniek

Voor leesclub in de boekenkast mocht ik Friet in de kliniek van Marit Brugman lezen. Daarvoor wil ik in de Boekenkast en ook uitgeverij Moon heel hartelijk bedanken voor deze kans.

Friet in de kliniek is het autobiografische verhaal van Marit Brugman die te kampen heeft met de eetstoornis Anorexia. Ze beschrijft in haar boek haar ervaringen die ze had opgedaan tijdens haar verblijf in een kliniek waar ze haar wilden leren hoe om te gaan met haar eetstoornis. Ze is dan 21 jaar.

Het verhaal is heel persoonlijk geschreven. Het verteld echt de gebeurtenissen en ervaringen en gevoelens van Marit. En dat is heel knap. Mooi ook dat ze haar boek aan haar opa heeft opgedragen. Hij was een heel belangrijk persoon voor haar en dit komt in het boek ook goed naar voren.

De doelgroep is jonge tienermeisjes die ook te kampen hebben met een eetstoornis. Het leest daarom ook heel gemakkelijk. De tekst is snel en modern, zoals je van YouTubers mag verwachten. Het past dan ook helemaal in deze moderne tijd. De hoofdstukken zijn kort en voorzien van een titel die terug komt in het hoofdstuk. En niet te vergeten de vrolijke kaft (met een baard van mayonaise en ketchup en frietjes in het haar) en de humor die terug komt in het boek, ondanks het moeilijke onderwerp, maken het tot een mooi geheel.

Toch heb ik een paar opmerkingen.
Ten eerste miste ik een voorstukje. Je valt gelijk in het verhaal van een 21jarige jongere die hardop durft uit te spreken dat ze anorexia heeft en hulp nodig heeft. Dat is heel mooi, maar toch mis ik een stukje voorgeschiedenis. In het hoofdstuk het eeuwige waarom wordt dit wel uitgelegd. En na het lezen van dit hoofdstuk voelde ik me ook gelijk schuldig, dat ook ik mezelf schuldig maak aan dit (eeuwige) waarom. Dus sorry daarvoor.

En ten tweede mis ik een soort naslagwerk. Ik vind het echt heel jammer dat wanneer een meisje die in een zelfde situatie zit als Marit, na het lezen niet een lijst met verwijzingen naar websites en hulpverleners terug vind.
Juist omdat ik denk dat het voor deze meisjes al een hele stap is om dit boek te gaan lezen. Of dat ze het cadeau krijgen van familie of vrienden. Ik denken namelijk dat ze zich heel goed kunnen vinden in het verhaal van Marit, maar dan nog moeten ze zelf op zoek gaan. Misschien dat de drempel lager is wanneer er een lijstje met tips en verwijzingen achterin staat.

Hoe dan ook blijft het erg knap wanneer je een autobiografie weet te schrijven over zulke moeilijke en persoonlijke onderwerpen. En voor de doelgroep van dit onderwerp is dit zeker goed gedaan.
Ik hoop dan ook dat het met Marit goed mag blijven gaan en dat ze haar eetstoornis onder controle weet te houden en kan genieten van een gezond leven. En dat dit boek ook andere meisjes die door een soortgelijke situatie moeten gaan kan helpen. Dat zij het gevoel hebben dat ze het niet alleen hoeven te doen en dat er andere hun voor zijn gegaan in deze moeilijke weg. En als dit laatste lukt, dan is het boek zeer geslaagd!