Al bij het uitpakken maakte mijn hart een sprongetje bij het zien van de schitterende illustraties.

Pablo en Pia zijn broer en zus. Ze hebben een prachtig poppentheater. Ze spelen ook het liefst met de mooie handpoppen. Samen beleven ze de spannendste en leukste avonturen.
Maar dan krijgen ze een nieuwe buurjongen. Hij heeft een mooie helikopter met afstandsbediening. Pablo vindt dit wel erg leuk! Zeker wanneer hij er achterkomt dat Ricky nog veel meer gaaf speelgoed heeft: een duikboot, raceauto’s en vliegtuigen. Ricky en Pablo spelen uren met Ricky’s speelgoed.
Maar de handpoppen zijn erg verdrietig, omdat Pablo nu helemaal geen tijd meer heeft om met hen te spelen. Maar dan wordt Ricky ziek. Weten Pablo en Pia een manier te vinden om Ricky een beetje op te vrolijken?

“Voor iedereen die graag verhalen leest,
en voor iedereen die er graag naar luistert.”-Sonja Danowski

Deze zin is op de eerste bladzijde te lezen. Maar ik vind het eigenlijk niet compleet. Naar mijn mening had erbij moeten staan: “en voor iedereen die graag naar een verhaal wil kijken.”

Het theater van hiernaast is namelijk een heus kunstwerk. Zo prachtig en gedetailleerd zijn de illustraties van Sonja Danowski.
Het klinkt misschien een beetje raar wanneer ik de illustraties omschrijf als “nostalgisch maar modern”. Maar toch is het zo. De kinderen zijn zo echt getekend dat het net een foto is. Terwijl de handpoppen en het theater echte nostalgie is.
In elke tekening is heel veel te zien. Wanneer je goed kijkt, zul je ook steeds iets nieuws ontdekken. Zo kom je er ook achter waarom handpop “tuinvrouw Linda” een voetafdruk op haar jurk heeft.

Het verhaal is zo geschreven dat je echt betrokken bent bij de kinderen en de handpoppen.
Het weet je gevoel te raken, zowel bij jong als oud. Het verhaal weet dan ook zeker een belangrijke boodschap over te brengen: “De een houdt van dit en de andere houdt van dat! En dat is helemaal niet erg!”

Net als ikzelf heeft ook mijn dochter van (net) 4 genoten van het prentenboek.
De illustraties wisten haar aandacht vast te houden. Ze bleef ernaar kijken en steeds wees ze een ander detail uit de tekeningen aan.
Ze leefde ook helemaal met het verhaal mee .Handpop Linda was haar favoriet.
“Ik vind het een mooi boek, mama. Dat handpop Linda besjes op haar jurk kreeg, vond ik het leukst. Want nu is ze ook mooi!”
Dat Ricky niet heel lief deed, kwam ook goed over: “Die jongen is niet lief! Want hij wil niet met de poppen spelen en doet een beetje lelijk.”

Wat ook erg leuk is, zijn de pagina’s zonder tekst. Juist op die pagina’s kun je je kind “leren” naar de illustraties te kijken. Stel ze gerust de vraag: “Wat zie je?” Hun oog valt op heel andere dingen! Zo vroeg ik het aan mijn dochter op de pagina waar het theater en alle handpoppen zijn afgebeeld. Ik zag de poppen met ieder hun eigen uitstraling. Maar haar viel het gelijk op dat het regende in het theater. Erg leuk.

Ik vind het echt een prachtig prentenboek. Al bij het uitpakken maakte mijn hart een sprongetje bij het zien van de schitterende illustraties. Juist omdat dit boek anders is dan de moderne boeken valt het op. Ouderen zullen zeker door dit boek worden aangetrokken. Ik hoop dat het uiterlijk van het boek ook kinderen direct nieuwsgierig weet te maken, juist omdat het er zo anders uitziet.

Dit boek dat je direct weet te raken door de illustraties, verdient dan ook zeker 5 sterren.