Sarah en Liv

Sara en Liv

Voor Hollandsdiep mocht ik het boek Sara en Liv van Suzan Hilhorst lezen.
Waarvoor heel hartelijk bedankt!

Sara en Liv is een autobiografisch verhaal van Suzan, die verteld over haar twee dochters (geen tweeling) die na een voldragen zwangerschap en een probleemloze bevalling toch in de kraamperiode komen te overlijden. Na onderzoek bleken de meisjes een nog onbekende stofwisselingsziekte te hebben, waarvan Suzan en Jens drager zijn. Deze dodelijke combinatie aan genen zorgt in 25% van de geboortes voor ernstige problemen aan het hart, met de dood tot gevolg.

Toen ik het boek in mijn handen kreeg wist ik dat ik iets heel bijzonders had toegestuurd gekregen. De eenvoudige voorkant met de namen van de meisjes in roze waterverf raakt je gelijk.

Het boek is verdeeld in twee delen en verteld eerst het uitgebreide verhaal van Sara en later het wat meer samengevatte verhaal van Liv.

Het boek is prachtig geschreven. Wel zijn er veel “zweverige zinnen” gebruikt, waardoor het in het begin wat moeilijk is om erin te komen. Maar ik denk dat de schrijfster deze afstand heeft gekozen omdat het anders misschien onmogelijk voor haar was geweest om dit boek te schrijven. Want hoe kan je je gevoel ooit goed beschrijven, wanneer je als moeder tot twee keer toe afscheid moet nemen van het liefste wat je bezit, een van je kinderen?

Het boek begint haar verhaal met “Je wilt een sprookje horen?”, terwijl het natuurlijk eigenlijk een ware nachtmerrie is. Maar de manier zoals zij het weet te verwoorden maakt het inderdaad tot een mooi sprookje. Ze neemt je helemaal mee met haar ervaringen en verteld soms ook vanuit het standpunt van het kind. Dit laatste vond ik wel een beetje vreemd om te lezen, omdat de meisjes slechts enkele dagen oud zijn geworden en de vertellingen door een veel ouder kind worden gedaan. Maar misschien komt dit omdat de kinderen inmiddels meegegroeid zijn in gedachten met de tijd. De ontmoeting tussen de twee zusjes vond ik prachtig. Ik denk dat deze gedachten veel troost zal geven.

Ik kan niks anders zeggen dan dat ik grote bewondering heb hoe Suzan dit boek heeft geschreven. Hopelijk komen jij en je man en zoon door dit boek samen aan verwerking toe, hoe moeilijk het gemis altijd zal blijven.
Bijna tegen het einde beschrijf je in je hoofdstuk de kans, en staat daar dat Jens zegt, “alsof we niet bij elkaar horen.” Maar elke lezer leest hoe groot jullie liefde naar elkaar en naar jullie kinderen uit gaat. Dus Jens, ik ken jullie niet, maar zoals ik het lees, zit het tussen jullie wel goed, dus twijfel hier nooit aan!
En Nils, trotse grote broer, je moeder heeft gelijk wanneer ze zegt dat ze over jou geen boek zal schrijven, om met je moeder woorden te eindigen: “Je leeft Nils. En hoe. Laat dat leven je pen zijn.”