anticlimax

“Hij was vlakbij. Takken knapten onder zijn bergschoenen en weken uiteen terwijl hij zich een weg baande door het struikgewas.” Deze twee zinnen leidde de veelbelovende literaire thriller Déjà vu van Esther Verhoef in. Een begin vol spanning dat je goesting geeft om meteen verder te lezen. Na enkele pagina’s blijk je echter het spannendste deel al achter de rug te hebben. Jammer, wat mij betreft.
Over Esther Verhoef als schrijfster en over haar ‘meesterwerkjes’ of boeken heb ik al enorm lovende woorden gelezen.
Ook blijkt ze in de top van de Nederlandse Thrillerschrijvers te staan. Het pseudoniem Escobar, waarvoor ze intussen al vele boeken samen met haar echtgenoot schreef, blijkt ook geen onbekende naam te zijn. Hoewel het verhaal gaat over het hoofpersonage Eva, een Nederlandse journaliste, is de belangrijkste speler in het verhaal eigenlijk de vermiste Dianne. Wanneer Eva wordt ontslagen, besluit ze om al een weekje vroeger naar Dianne, haar beste vriendin, in Frankrijk te gaan. Zij lijkt echter van de aardbol verdwenen. Deze inleiding blijft je nog steeds uitnodigen naar de rest van het verhaal. Na vele telefoontjes, berichtjes en mails besluit Eva gewoon te vertrekken. Wanneer ze eindelijk aankomt op het Franse platteland blijkt ook daar niemand zich iets aan te trekken van Diannes afwezigheid. Als lezer wordt ook hier je nieuwsgierigheid voor het verhaal getriggerd.
Verhoef heeft, wat mij betreft, een enorm mooie beschrijvende schrijfstijl. Deze zorgt ervoor dat je veel details krijgt, maar laat nog ruimte om je eigen fantasie de laatste invulling te laten doen. De nevenpersonages zoals de dorpsgenoten van ‘Le Paradis’ blijken nogal nors en kortaf, waardoor je zelf meeleeft met Eva’s gevoel van afwijzing. Die meelevendheid blijf je niet voelen gedurende het hele verhaal. Eva lijkt nogal ‘onecht’. Ze maakt veel onmenselijke keuzes en durft weinig risico’s te nemen waardoor je als lezer niet helemaal in het personage gelooft.
De omgeving wordt heel erg realistisch weergegeven. Aangezien ook het herfstlandschap zo mooi wordt beschreven, las ik dit boek kennelijk in de juiste tijd van het jaar. Mooi kunnen beschrijven blijkt wel een van Verhoefs kwaliteiten te zijn als ik ook andere recensies moet geloven. Dat kan ik dus ook in dit boek beamen, al was die mooie beschrijving ook wat mij na een tijdje stoorde. Hoe verder het verhaal vorderde, hoe trager het verhaal en het leven op het platteland vooruit leek te gaan. Eva had Diannes huis leeg aangetroffen en besloot om daar te verblijven tot Dianne terug was. Jammer genoeg zorgde het verblijf in het huis er echter voor dat ik mijn interesse in de gebeurtenissen rond Dianne verloor en geleidelijk aan begon af te haken. Eva probeert gedurende bijna het hele boek het enigma rond de verdwijning van Dianne op te lossen, maar wordt niet gehoord door de politie. Dat wekte ook bij mij als lezer enkele frustraties op.
Naarmate het einde nadert en het mysterie stilletjes aan wordt uitgeklaard komt er weer spanning in het verhaal. De spanning die je als lezer in het begin zo aanspoorde, viel naar het einde toe niet te evenaren. Wel wordt het steeds een beetje beter en dus ook spannender.
Ikzelf heb eerlijk gezegd nog niet zoveel ervaring met thrillers. Toch moet ik constateren dat ik al veel jeugdthrillers heb gelezen die spannender waren dan Déjà vu.
Desondanks zit dit boek psychologisch wel op zijn plek. Eva wordt voortdurend gestuurd door haar gedachten en eeuwige twijfel waardoor ze als personage toch een beetje meer bereikbaar is. Het einde van deze thriller heeft ondanks de voorspelbaarheid de hoge verwachtingen toch een klein beetje recht gezet.
Het boek is een beetje langdradig, maar leest best wel vlot. De taal is niet al te moeilijk, maar toch op niveau. Wat het wel niet altijd even evident maakte om te lezen waren de Franse zinnen die er af en toe inslopen. Niet omwille van een foute vertaling, maar omdat het verhaal zich in Frankrijk afspeelt. Verhoef blijkt de gewoonte te hebben om ook hier een beetje creatief mee om te gaan.
Zoals al eerder gezegd was dit boek ondanks de verwachte spanning niet per se een afknapper, maar heeft deze psychologisch-literaire thriller me gewoon niet helemaal warm gemaakt. Het evenwicht tussen het mooie verhaal met af en toe een beetje spanning en de psychische invalshoek zorgt voor toch aangenaam leesplezier. Hopelijk kan ik in de toekomst nog andere boeken van Verhoef zoals Rendez-vous of Nazomer genieten want ook deze worden mij enorm aangeraden. Hopelijk kunnen zij mij wel het hele verhaal mee op avontuur nemen?