Coughlin laat een goed verhaal uit zijn handen glippen

Met de vele brandhaarden in de wereld is het voor schrijvers als Jack Coughlin, auteur van de Sniper- serie, een niet al te groot probleem om in een hoog tempo nieuwe missies van Kyle Swanson in boekvorm op de markt te brengen.

Jack Coughlin was scherpschutter bij de US Marines. Na zijn actieve diensttijd is hij gaan publiceren en in 2005 kwam zijn autobiografie Shooter uit. Als schrijversduo begonnen Coughlin en Donald A. Davis in 2007 aan de serie 'Sniper' met Kyle Swanson als hoofdpersoon. In Amerika zijn inmiddels 9 delen verschenen en is Het Doelwit (in het Engels On Scope) deel 7. Het is verwarrend dat de vertalingen van de serie niet de Amerikaanse volgorde aanhoudt. Dit geeft in het begin van het boek enige onduidelijkheid over de personages.

Spanje gaat gebukt onder een financiële crisis waarbij het land bijna failliet is. Als een zestal zeer welvarende en invloedrijke Arabieren de Spaanse regering wil helpen met financiële ondersteuning, wil men als tegenprestatie de invloed van de Islam heersend laten worden.

Als de Spaanse regering, onder druk van Amerika twijfelt, wordt het Amerikaanse Consulaat in Barcelona aangevallen en doden de aanvallers de zes aanwezige Amerikaanse mariniers. De Amerikanen reageren officieel afwachtend maar een geheime organisatie Task Force Trident krijgt de opdracht om diegenen die verantwoordelijk zijn voor deze aanslag, op te sporen en te doden. Kyle Swanson en zijn team met sluipschutters worden op missie gestuurd om alle zes geldschieters om te brengen. Als hun geheime operatie openbaar wordt gemaakt door een Amerikaanse senator, moet Task Force Trident alle zeilen bijzetten om hun organisatie te redden en de crisis te bezweren.

Jack Coughlin heeft in het begin van het verhaal een heel interessante verhaallijn neergezet, maar laat dit halverwege het boek als zand door zijn vingers glippen. Na een sterk begin waar zowel de politieke als de militaire acties proportioneel goed in balans zijn, verzandt het verhaal in simpele spierballen acties. En als ver voor het einde van het verhaal ook de spanning geheel wegvalt, blijft er niet veel van het sterke begin overeind.

Zoals gebruikelijk bij Coughlin is de lijn tussen goed en kwaad vrij duidelijk. Hij duldt geen overpeinzingen en zal zijn lezer nooit een greintje de ruimte geven om toch enige sympathie voor de tegenstanders te hebben. Daarvoor geeft hij zijn hoofdpersonages te veel karakteristieke trekjes. Hij probeert de Task Force Trident-agenten wel van een wat mildere kant te laten zien en vooral bij Kyle Swanson gaat dit zijn doel voorbij; het blijft een sluipschutter die met het knipperen van zijn ogen mensen ombrengt.

Ook in Het Doelwit is de onvermijdelijke corrupte politicus weer de kwade genius, die de acties in gevaar brengt. En juist in deze terugkerende patronen in de boeken van Coughlin schuilt een gevaar, want de schrijver heeft een format gevonden om succesvolle delen vol te schrijven, maar moet toch inzien dat dit een beetje uitgekauwd begint te raken. Het is een beetje van hetzelfde. Het Doelwit leest gemakkelijk weg en is goed geschreven. Het is jammer dat het goede begin van dit boek niet langer weet vast te houden en zijn verhaal als een nachtkaars uit gaat, al doet hij aan het einde nog een poging om te redden wat er te redden valt, maar dat is het te laat.

Voor mensen die de 'Sniper'-serie een warm hart toe dragen is dit deel een mooie aanvulling, maar je mag toch als lezer wel een beetje meer uitdaging verwachten.