Rechercheur Jessica Haider is toegetreden tot Sagilia, een organisatie die in het geheim opereert en zich ten doel stelt af te rekenen met criminelen die door de mazen van de wet glippen en hun straf ontlopen. Zij heeft van Boet Lombeart, haar chef bij de Maastrichtse politie een ruime mate van vrijheid gekregen bij het opnemen van haar vakantiedagen en daar gaat zij creatief mee om. Niemand weet dat zij zich voorbereidt op haar eerste opdracht, het uitschakelen van de Antwerpse diamantair Baruch Salomons. Een charmante en charismatische man die in Afrika diamanten koopt en zich daarbij opwerpt als de grote weldoener van de plaatselijke bevolking. Maar schijn bedriegt.

De opdracht van Sagilia vergt alles van Jessica en toch moet zij ook omzien naar haar vader die in een hospice wordt verpleegd, kanker en de ziekte van Alzheimer heeft en voor wie de dood snel nadert. De aandacht die Jessica hem wil geven mag haar echter niet afleiden van haar opdracht en dat is een lastige opgave. En dan is er ook nog Alec Joubert, haar minnaar en de man die haar bij Sagilia heeft geïntroduceerd. Wat is er mis met die man en kan ze hem nog wel vertrouwen?

Glashard is Corine Hartman's tweede thriller over Jessica Haider. De eerste onder de titel Bloedlijn werd met lovende kritieken overladen en Corine Hartman werd voor dit boek genomineerd voor De Gouden Strop. Een dergelijke overdonderende ouverture wekt verwachtingen en schept verplichtingen. De uitdaging was dan ook om van Glashard een thriller te maken die het niveau van Bloedlijn op zijn minst zou evenaren. Zij is daar goed in geslaagd. Jessica Haider handelt zoals Corine Hartman schrijft. Intelligent, doeltreffend en zonder overbodige franje. Geen woord te veel want dat is niet de stijl. Alles is gericht op het bereiken van het doel. Een rechtvaardige en doeltreffende oplossing voor een gerezen probleem, en als het moet is die oplossing gruwelijk en genadeloos maar wel effectief. Een goed glas whisky, een lijntje coke en stevige seks zijn daarbij voor Jessica onontbeerlijk. Jessica heeft echter ook een zachte kant. Hardheid en zachtheid maken haar compleet maar de zweem van naïviteit die daar omheen hangt is Jessica's zwakte. Er dreigt altijd een dodelijk gevaar.

Wanneer je in Glashard begint te lezen vervaagt de wereld om je heen en betreed je de wereld van Jessica Haider. Een wereld waarin je huivert en gruwt, waarin je wordt ontroert, waarin je glimlacht en wordt geprikkeld en waarin je je soms in verwondering achter de oren krabt. Al deze menselijke emoties zijn verpakt in een verhaal met een bloedstollende ontknoping en een totaal onverwachte wending die komt als een donderslag in een pikzwarte en doodstille nacht. Het is adembenemend.

Bloedlijn was het eerste boek met Jessica Haider in de hoofdrol en in mijn ogen een fractie beter dan Glashard. De kracht van Bloedlijn bestond onder andere uit de ontroerende beschrijving van het enorme verdriet waaronder Jessica leed en de gruwelijke wraak die voor de verwerking ervan noodzakelijk was. Bloedlijn is intenser en completer, een bijna perfecte thriller maar het verschil met Glashard is miniem.

Net als Bloedlijn wordt ook Glashard vergeleken met harde en stevige thrillers van andere schrijvers en tv-series met een vergelijkbare inhoud. Dergelijke vergelijkingen zijn aanvechtbaar. Je kunt een intelligente en overtuigende misdaadroman als Glashard moeilijk vergelijken met de oppervlakkigheid van bv. de serie Dexter of met thrillers vol met clichés van andere misdaadauteurs. Jessica Haider is uniek en onvergelijkbaar.

Glashard is een geweldige thriller waarin Jessica Haider straalt als een flonkerende zwarte diamant en Corine Hartman straalt met haar mee.