Wraak en gerechtigheid. Waar ligt de grens?

“Hij zette zijn pistool tegen zijn achterhoofd. De man kronkelde om los te komen en schreeuwde in doodsnood door zijn bivakmuts. De doffe knal en de vuurstraal die vanuit het wapen in het hoofd van de geboeide man leek te verdwijnen, deden Sylvia in elkaar krimpen. Het willoze lichaam klapte met een misselijkmakend geluid op de grond. Overal bloed en hersens.”

Sylvia Van Maele, officier van Justitie, wordt op een nacht wakker en merkt dat iemand haar huis is binnengedrongen. Al snel wordt haar een pistool tegen het hoofd gezet en wordt een man in koele bloede vermoord in haar woonkamer. Ook die nacht overlijdt één van haar teamleden bij een bomexplosie. Het team, team Nemesis, beslist om het recht in eigen handen te nemen en wraak te nemen op de daders. Ze overschrijden de wetten en gaan op een illegale manier te werk om kost wat kost de daders te pakken. Hoever ga je in je wil om wraak en gerechtigheid?

De Nederlandse Simon De waal is zowel auteur, scenarioschrijver, regisseur als rechercheur. Onder lezers is hij vooral bekend om zijn politiereeks "De Waal & Baantjer" die hij samen schreef met wijlen Appie Baantjer. Met "Nemesis" schreef hij een standalone politiethriller pur sang.

De cover van het boek is op zich mooi vormgegeven door zijn glanzende blauwe kleur en de titel die in reliëf is aangebracht, maar na het lezen van "Nemesis" zorgt hij dan toch voor een dubbel gevoel. De prent op de voorkant is, in vergelijking met het plot, iets te hard/gewelddadig. Deze doet vermoeden dat er meer geweld in het verhaal voorkomt.

De achterflap doet geloven dat Sylvia de protagonist is, maar tijdens het verhaal springt ze er niet bovenuit. Het hele team Nemesis is van belang. Daarnaast maken de personages doorheen het boek zo goed als geen evolutie door. Stuk voor stuk blijven ze tijdens het verhaal vrij vlak. En dat is wel spijtig, want wat meer psychologische diepgang had niet overbodig geweest en had het boek zelfs iets hoogstaander gemaakt. Scheer ze natuurlijk niet allemaal over dezelfde kam. Er zitten wel degelijk personages in verwerkt die enige ontwikkeling kennen, maar ze zijn in de minderheid.

De flat characters buiten beschouwing gelaten leest het boek heel aangenaam. De eenvoudige, filmische schrijfstijl en de vlotte dialogen zorgen dat het verhaal leest als een trein. Er zijn geen hoofdstukken terug te vinden, enkel vijf grote delen waarin telkens door middel van korte fragmenten het plot vanuit de verschillende perspectieven wordt verteld en je zo dus zowel het verhaal volgt langs de kant van team Nemesis als langs de kant van de misdadigers.
Op het einde komt dan wel een gevoel van haastigheid de kop op steken. Het is alsof er heel weinig tijd was om het einde neer te pennen en de auteur er dus maar vluchtig over is gegaan.

Thema’s die het verhaal domineren zijn wraak en gerechtigheid. En daarmee is de titel van het boek goed gekozen. "Nemesis" is namelijk de onbewogen godin van de gerechtigde wraak uit de Griekse mythologie.

Een mooi extraatje in het boek zijn de knap gekozen citaten aan het begin van elk deel. Eentje daarvan vat heel mooi de kern van het boek samen: “Pas op dat je bij het bestrijden van monsters niet zelf een monster wordt - als je lange tijd in de afgrond kijkt, dan kijkt de afgrond ook in jou.” (Nietzsche). De vraag die rijst: Waar ligt de grens?

"Nemesis" is een origineel geschreven politiethriller die heel filmisch leest en een goede spanningsboog bevat, maar meer diepgang had mogen hebben om je als lezer beter in het verhaal in te kunnen werken.