Moorden op aanvraag?

Voor ze als thrillerschrijfster succes verwierf, schreef Hilde Vandermeeren tal van kinder- en jeugdboeken en daarmee won ze verschillende prijzen waaronder de Zilveren Griffel en de White Raven. Ook werden verschillende van deze werken vertaald.
Met ‘Als alles duister wordt’ liet Vandermeeren voor het eerst van zich horen in het thrillergenre en het werd meteen een succes (ze won er de Knack Hercule Poirot-publieksprijs mee). Scorpio is al haar vierde thriller.

Scorpio vertelt ons over Gaelle die na een gezinsweekend wakker wordt in een psychiatrisch ziekenhuis. Ze kan zich niet veel herinneren van wat vooraf ging, maar de politie verdenkt haar van poging tot moord op haar zoontje. De vrouw weigert dit te geloven en overschrijdt telkens de grens.
Een andere verhaallijn vertelt ons over Michael, ook wel De kameleon genaamd, die in dienst is van Scorpio, een organisatie van huurmoordenaars die mensen op aanvraag uit de weg ruimt. Maar Michael neemt een beslissing die zijn leven voorgoed verandert.
De een leeft door te doden, de ander doodt om te overleven. Wat als hun wegen elkaar kruisen?

De cover van het boek is op zich eenvoudig, maar spreekt toch voor zich. Het is een kaft waar je meteen naar zou grijpen indien je hem tegenkwam in de boekhandel.
Ook de titel past perfect. Het verwijst uiteraard naar het netwerk van huurmoordenaars dat in het boek voorkomt, maar voor je begint te lezen weet je als lezer niet precies wat de titel je vertelt over het boek. Maar hij is kort en krachtig en maakt dat we willen beginnen lezen.

Spanning creëren in een thriller en die doorheen het boek behouden is een ware kunst, maar Hilde Vandermeeren kent duidelijk de kneepjes van het vak. Met haar vlotte schrijftaal en de korte, maar flitsende hoofdstukken weet ze haar lezers telkens bij het nekvel te grijpen en houdt ze de spanning continu heel hoog zodat we er bijna onze slaap voor zouden laten om te weten hoe het verder gaat met de hoofdpersonages.

Als we het hebben over de hoofdpersonages moeten we zeggen dat ze goed en met de nodige diepgang zijn uitgewerkt. Vooral Michael ‘De kameleon’ dan. De flashbacks in het verhaal geven ons een mooi (misschien niet meteen het gepaste woord) beeld van de jeugd van Michael en het verklaart duidelijk waarom hij een huurmoordenaar bij Scorpio is geworden. Zijn daden zijn uiteraard niet goed te praten, maar de manier waarop Hilde Vandermeeren ons het personage voorschotelt zorgt er voor dat we toch een zekere sympathie voor hem krijgen. Gaelle evolueert ook fel doorheen het verhaal. Nadat de politie haar verdenkt van een moordpoging gaat ze bijna letterlijk over lijken om te weten te komen wat er aan de hand is en om haar zoon te zoeken.

In haar nawoord schrijft Vandermeeren tot slot: “De echte huurmoor­den­a(a)r(es) beweegt zich geruisloos door de maatschappij. Misschien is hij de man die tegenover u zit in de trein of de fietser die u rakelings passeert op een donkere weg. Misschien is zij wel de vrouw die net dezelfde route volgt als u, tijdens uw dagelijkse joggingronde door het bos. De echte huurmoordenaar is onzichtbaar. En dat is het meest huiveringwekkende wat ik tijdens mijn research heb ontdekt.”
Huurmoordenaars zijn dus niet enkel verzinsels uit de boeken en films, ze bestaan wel degelijk, alleen zal je ze nooit herkennen.

Met dit boek heeft Hilde Vandermeeren een prachtige thriller geschreven die ons reikhalzend laat uitkijken naar een nieuw spannend verhaal van haar hand.

Dit boek krijgt vijf verdiende sterren.