Liefde ten tijde van revolutie

Tahrir is het tweede boek van Barry Smit (1974). Deze voormalig persvoorlichter en tekstschrijver op het Binnenhof schreef eerder al het bejubelde Om het nu. Nu is er dus zijn tweede roman, Tahrir. Een roman waarbij de verwachtingen hooggespannen zijn. Van krant tot collega-schrijver, iedereen is namelijk vol lof over Smit zijn debuutroman. Maar wie met zijn eerste roman in het achterhoofd Smit zijn tweede roman leest komt bedrogen uit.

Van 2011 tot 2013 verzorgde Barry Smit een reeks campagnetrainingen voor politici en activisten van democratische partijen en bewegingen in Egypte en Tunesië. Die ervaringen heeft hij verwerkt in Tahrir. Hoofdpersoon Vincent Westerik laat Amsterdam achter zich ten tijde van de Arabische Lente en geeft colleges aan activisten, niet ver van het Tahrirplein. De roman speelt zich dan ook voor een groot deel daar af. Een ander deel van de roman speelt zich af in Amsterdam. Tijdens het geven van de campagnes in Egypte pendelt Westerik (Barry Smit) tussen Amsterdam en Caïro heen en weer. In Amsterdam is hij gelukkig met zijn vriendin Tessa en in Caïro ontmoet hij activiste Maryam. Ze krijgen een verhouding. Westerik houdt beide levens strikt gescheiden en schuift de keuze met welke vrouw en in welk land hij een toekomst wil op bouwen steeds voor zich uit. De politieke aardverschuiving en cultuurverschillen dwingen Vincent Westerik uiteindelijk tot een alles beslissende keuze.

Tahrir is een heel ander boek dan Smit zijn romandebuut Om het nu. Zo nu en dan komt de ruige sfeer uit Smit zijn eerste boek terug. Want ook in dit boek wordt (sporadisch) coke gesnoven en stevig gesekst, maar veelal heeft de schrijver met zijn tweede roman gekozen voor een andere toon. Iets wat valt te prijzen, maar deze keuze pakt in dit boek niet helemaal lekker uit.

Het boek kent veel beschrijvingen en weinig dialoog waardoor de hoofdpersoon en zijn problemen niet echt gaan leven. Nergens doen de belevenissen echt pijn. Zowel de (mislukte) Arabische Lente als de persoonlijke beslommeringen van Westerik raken weinig tot niet. Steeds lijkt het boek een (spannende) wending te krijgen, maar dan blijkt dat een schijnwending te zijn en gaat het verhaal op hetzelfde iets wat saaie tempo door. Nu hoeft er in een roman natuurlijk niet veel te gebeuren om het een goed boek te laten zijn, maar in deze roman staat de wereld in de fik, en dat lezen we ook, maar het komt niet van papier.  Dat maakt Tahrir tot een kleine teleurstelling. Wat overblijft is een roman over een lastige liefdesrelatie in een ver land, maar dat is voor een goede beoordeling net iets te weinig.