Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Barokke apotheose

Jos Josso 21 januari 2019
De platenzaak van Rachel Joyce is voorgelezen door Bart Oomen en dat doet hij niet onverdienstelijk; de subtiele verschillen in stemmen van Frank, llse en Kit zijn behoorlijk goed herkenbaar iedere keer, dus Bart krijgt van mij vier sterren voor het voorlezen.
Het verhaal komt in de richting van een feelgood-verhaal. De eigenaar van de platenzaak, Frank, verkoopt alleen maar vinyl. En dat in 1989! Frank weet feilloos welke muziek de mensen die hem om raad vragen nodig hebben. Zijn liefde voor muziek, van punk tot Händel, heeft hij van zijn moeder, zo wordt uit verschillende flashbacks duidelijk. Zijn moeder, Peg, was niet zoals andere moeders - het is een wonder dat Frank niet min of meer beschadigd is geraakt door deze nogal liefdeloze moeder - maar Peg had wat meer uitgewerkt kunnen worden. Nu wordt ze eigenlijk alleen opgevoerd om ons te laten inzien hoe Frank aan zijn kennis en liefde voor muziek komt. Als Peg meer was uitgewerkt, dan was dit waarschijnlijk vanzelf ook bij Frank gebeurd. Ook Ilse had wat beter uitgewerkt kunnen worden. Want die verloofde..?
Ik heb het boek met veel plezier geluisterd, maar behalve dat de personages een betere uitwerking hadden verdiend, geldt dat ook voor sommige scènes. En enkele verrassingen komen echt wel als verrassingen. Dat Ilse flauw viel wordt wel redelijk aannemelijk gemaakt, maar dan moet je als lezer wel wat goedgelovig willen zijn - en dat wilde ik wel, want ik vond Frank wel sympathiek en Ilse ook, ook al miste ik de diepgang. Bij een vergadering over de buurt blijkt Frank ineens, per ongeluk, een begenadigd spreker, maar hier wordt vervolgens niets mee gedaan. Jammer, want deze scene blijft een beetje in het luchtledige hangen. Het is net alsof Rachel Joyce naarstig op zoek was naar een logisch vervolg op de gebeurtenissen, maar die niet kon vinden en er toen maar iets heel dramatisch van maakte. En dan besluit om 20 jaar later de draad weer op te pikken. Een barokke apotheose volgt. Die voelt een beetje goedkoop aan, maar nog steeds vind ik Frank en Ilse sympathiek genoeg om dit te aanvaarden. Dat is Joyce dus wel gelukt.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Jos Josso