Koekhappen

Wat een irritant boek vol clichés en zwart-witsituaties. Eigenlijk wordt dit in de titel al weggegeven; juf Braaksel en de magische ring! Een combinatie die in de handen van Roald Dahl misschien zou kunnen slagen, maar dan zou het boek een andere titel hebben gekregen. Carry Slee schuwt geen enkel cliché, laat kinderen zonder problemen chanteren door volwassenen, probeert de spanning er in te houden door allerlei wendingen te beloven en die dan vervolgens telkens even uit te stellen. Het wordt op een gegeven moment heel erg irritant. Als, bijvoorbeeld, Lotte besluit haar geheim met haar vriend Thijs te delen, denkt de lezer Hè hè, dat werd tijd; vervolgens zijn er steeds omstandigheden die het 'onmogelijk' maken om het aan Thijs te vertellen. Alles wordt 'spannend gemaakt' door mislukkingen, vergissingen, verkeerd opgeborgen foto's, het zijn trucjes en heeft weinig met een goed verhaal te maken. Het is als koekhappen waarbij telkens stiekem de koek wordt verhangen. Personages zijn absoluut ongeloofwaardig, hun handelen is onlogisch. De directeur van de school waar juf Evie werkt, juf Brakel, is een karikatuur zoals je zelden tegenkomt, een misantroop van zulke proporties kom je alleen nog tegen in stripverhalen. Lotte, die zo onder druk wordt gezet door haar stiefvader, vertelt niets aan haar moeder, barst niet in huilen uit en valt haar stiefvader zelfs bij als hij glashard leugens vertelt, leugens die ook nog bijzonder ongeloofwaardig zijn, leugens waar een moeder nooit in zou trappen, zelfs niet een moeder met een IQ van een krop sla. Ook deze moeder die verblind is door liefde voor haar vriend (de stiefvader) reageert en handelt onlogisch; van het een op het andere moment vertrouwt ze haar vriend niet en neemt zonder slag of stoot aan dat hij vreemd gaat. Het volgende moment ligt ze weer helemaal in katzwijm voor hem. Het is de python in de Efteling, maar dan een heel boek lang, reuzevervelend. Dit is wat mensen een pageturner zouden kunnen noemen: beloftes die worden uitgesteld, scenes die worden opgehouden en vertraagd, gebeurtenissen die absoluut onlogisch zijn, maar het verhaal wel weer een andere kant op sturen. Zonder iets te missen kun je bladzijden overslaan om het verhaal verderop weer op te pikken. Dat is bij een luisterboek wat lastiger. Ook erg flauw is het einde, een half open einde, voorsorterend op een vervolg, dus het gaat Carry Slee niet om een goed verhaal, maar om de verkoopcijfers. Het zou kunnen dat degene die dit boek hebben gelezen nieuwsgierig zijn gemaakt naar het vervolg, hoe het afloopt met juf Braaksel, juf Evie, Lotte en Thijs. Het is te hopen dat de teleurstelling over de trucjes die Slee de hele tijd toepast voldoende is om af te zien het volgende boek van haar te kopen. Is het minachting van een schrijver om kinderen op deze manier onzin voor te schotelen omdat ze toch alles voor zoete koek aannemen? Kinderen zijn over het algemeen dol op Carry Slee. En zij hoeven zich niets van mijn recensie aan te trekken. Anderen trouwens ook niet.
Wel vier sterren voor Ricky Koole, die het boek bijzonder goed voorleest.