Karakter voor plot

Het derde en laatste deel, dit moet het dan worden: het sluitstuk, de grande finale, de apotheose ... tatadadaaaa …

Tja, hoe ga ik nu mijn gevoel verwoorden nadat ik net de laatste regels heb gelezen? Een eerste hele korte spontane reactie zou zijn: mwah.
Maar daar kan ik natuurlijk niet mee volstaan, vooral als ik vervolgens een waardering geef van vier sterren. Dus daar gaat ‘ie.

Over deel twee schreef ik dat het verhaal enorm karaktergedreven is. Schwab is een meester (of meesters zo u wilt) in de karakterontwikkeling. Nadeel: dit gaat behoorlijk ten koste van het plot. Bij dit derde deel gebeurt dat nog veel meer. De hoofdrolspelers en vooral hun onderlinge verhoudingen ontwikkelen zich meesterlijk. De stuntelende Kell en de stoere Lila met hun heerlijke haat liefde verhouding; de Duitsers zeggen het mooier: was sich liebt das neckt sich. De antagonist Holland die langzaam verandert in een onmisbare schakel in het gevecht tegen de vijand. Prachtig moment als de drie Antari gaan samenwerken. Kippenvel. En dan de wat slappe prince charming Rhy die zich ontwikkeld tot stoere troonopvolger. En natuurlijk de eigenwijze dwarsligger Alucard, die mij persoonlijk het meest aanspreekt (dat Schwab voor die naam gekozen heeft is me nog steeds een raadsel, omgekeerd Dracula … waaom?!). Afijn … alleen voor alle karakterontwikkelingen al de hoogst mogelijke waardering: vijf sterren!

Maar dan het plot, tja … moet ik het ontbreken van actie en spanning dan maar voor lief nemen? Dat hou je wel een tijdje vol, maar ruim 600 pagina’s lang? Dit derde deel pakt de draad exact weer op waar het tweede deel eindigde, en dat was een spannend einde. Dus het begin is ronduit goed. Maar dan moet het gezelschap op zoek naar een gadget om de vijand te verslaan en begint een soort queeste van 400 pagina’s. Te veel, te lang. En dan de vijand: Osaron. Wat een slap geval. Begint best spannend maar vervalt vervolgens tot een vervelend kind dat zijn zin niet krijgt. Vergelijk dat eens met de broer en zus Dane uit het eerste deel. Die waren wel afschrikwekkend, ook voor de lezer. Maar die Osaron … mwah!

Wat ik in deel twee ook al jammer vond, zet zich helaas nu door: bijna het hele verhaal speelt zich af in Red London en dat terwijl ik juist de verschillende Londons zo’n interessant uitgangspunt vond. Net zoals ik nauwelijks nog iets terugvind over die jas met meer dan twee kanten, maar goed … dat is een persoonlijk dingetje. En o ja: minder dan 10 pagina’s voor Ned Tuttle … BOEH! Tot slot: als de strijd gestreden is volgen er nog 50 pagina’s om alle kantjes af te hechten. Da’s echt veel te veel en laat bij mij een nare smaak achter.
Da’s toch zonde, bij zo’n goeie trilogie.

Zo, ik heb gezegd.

Conclusie: karakterontwikkeling 5 sterren en plot 3 sterren geeft gemiddeld 4 sterren.