Toch net niet ...

Het basisidee is natuurlijk nog steeds hetzelfde als in deel I: een gevecht tussen goed en kwaad dat zich afspeelt in de echte (macro) wereld en tussen nanobots en biots in het brein (de microwereld). Dat laatste wordt uitgewerkt als een soort computerspel, waarbij de spelers niet gamers maar twitchers worden genoemd. Echt een fantastisch idee voor een schitterende serie. In mijn review van deel I noemde ik twee belangrijk minpunten. Dat was de constante wisseling tussen macro- en microwereld, en dat gebeurt niet meer in dit tweede deel. Dus wat dat betreft veel 'leesbaarder'. Het tweede manco was de spanningsboog: deel I begon bloedstollend met een vliegtuigje dat neerstort op een football-stadion, maar zakt dan helemaal in. Bij dit tweede deel is het andersom: pas na 3/4 gaat het tempo omhoog en wordt het spannend. Daarbij komt dat de personages (inclusief de hoofdrolspelers Plath en Keats) veel te weinig diepgang hebben gekregen in deel I en dat gaat zich nu wreken. Er is geen enkel moment waarop je je kunt identificeren met 1 van de karakters in het boek. Jammer. Hier had echt veel meer in gezeten.
Door de spanningsopbouw op het eind en (uiteraard) de nodige cliffhangers, ga ik toch ook het derde en laatste deel lezen. Ben benieuwd...