Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Laten zien in plaats van vertellen

Jos Kunze 09 mei 2017
Voordat ik mijn mening over dit boek geef, eerst maar even aandacht voor alle ophef die in Amerika is ontstaan. Van twee kanten wordt Roth ‘aangevallen’ op de inhoud van Carve the Mark. Allereerst zou het verhaal een stereotypering zijn van de blanke suprematie, waarbij het volk Shotet wordt afgeschilderd als barbaarse wilden met een donkere huid tegenover de vredelievende blanke Thuve. Daarnaast zijn lezers met een chronische ziekte verontwaardigd omdat de chronische pijn van protagonist Cyra op een bepaald moment in het boek als een geschenk wordt gezien. Gelukkig kom ik nu pas – nadat ik het boek uit heb – al deze ophef op internet tegen. Ik kan dus enigszins onbevooroordeeld uitspreken dat het mij enorm verbaasd. Volgens mij wordt er nogal wat uit zijn verband getrokken op deze manier. Van de andere kant ben ik een blanke man zonder chronische pijnen, dus vanuit dat oogpunt kan ik het natuurlijk niet goed beoordelen. Als mensen er een bepaald gevoel bij hebben, dan hebben ze dat gevoel. Punt uit. Met dit in het achterhoofd, ga ik nu heel voorzichtig uitleggen waarom ik het een goed boek vind.

Het ultieme verhaal over vreemde volkeren op verre planeten blijft voor mij nog altijd de klassieker (uit mijn geboortejaar 1965) Dune van Frank Herbert. Maar ik moet zeggen: Roth komt daar toch aardig dicht bij in de buurt. Carve the Mark combineert keiharde actiescenes met een romantisch Romeo-en-Julia-thema. Halverwege zakt het verhaal wat mij betreft wat te veel richting die Space Opera en verliest het zijn vaart, maar aan het eind komt dat weer helemaal goed.

Niets aan dit verhaal is perfect, en juist daarom bevalt het mij zo goed. De protoganisten Akos en Cyra zijn goed uitgewerkt en hebben een duidelijk karakterverloop gekregen. Zij hebben hun sterktes maar zeker ook hun zwaktes en ieder hun eigen motieven, waar je als lezer langzaam vertrouwd mee raakt. Het verhaal wordt wisselend uit beider perspectief verteld en dat maakt beide karakters interessant en zelfstandig in hun handelen en denken. Daarmee verteld Roth niet een verhaal, maar ze laat het zien. Idem voor het ‘world-building’: auteurs in dit genre besteden vaak heel veel aandacht aan het neerzetten van de nieuwe onbekende wereld. Roth doet dat minder en besteed juist aandacht aan de karakters, emoties en het (thema) dunne lijntje tussen goed en kwaad.

Wie zich niet stoort aan het trage tempo halverwege en wie niet bang is om zijn hersens een beetje in te zetten tijdens het lezen, die krijgt een avontuur voorgeschoteld dat tot nadenken stemt. En voor wat betreft het einde: er zijn voldoende niet beantwoorde vragen en lopende lijntjes om meer dan nieuwsgierig te zijn naar het tweede deel.
Ik heb er zin in!

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Jos Kunze