Slaapverwekkend plot

Vanaf de jaren ’80 ben ik al fan van Uncle Stevie en hij heeft me door de jaren heen vele uren leesplezier bezorgd. Dat zit hem voor een groot deel in zijn schrijfstijl. Uncle Stevie is een verhalenverteller pur-sang en hij weet als geen ander personages, omgeving en situaties in je hoofd tot leven te laten komen. Je leeft mee, je zit er midden in en vervolgens jaagt Uncle Stevie je de stuipen op het lijf. Of zoals hij zelf zegt: ik ga op zoek naar het kind dat bij iedereen nog ergens diep van binnen verstopt zit en dat stukje pak ik beet en ruk ik te voorschijn.

Door deze bijzondere schrijfstijl ben ik geneigd om verhaallijn en plot minder streng te beoordelen. Ik heb het al eens eerder aangegeven: sinds zijn ongeluk in 1999 zijn de boeken van Uncle Stevie nogal wisselvallig ten aanzien van het plot. Toegegeven … er zitten zeker nog juweeltjes tussen zoals de resterende Dark Tower delen, 11/22/63 en Dr Sleep. Maar goed, je bent een fan of je bent het niet en de wat mindere boeken steken door de schrijfstijl toch altijd weer een beetje boven het maaiveld uit. Dat is ook het geval bij ‘De buitenstaander’.

Voor mij was het alsof het boek uit twee delen bestond. Wat begint met een goed en spannend geschreven (politie)thriller eindigt wat al te gemakkelijk (want nauwelijks vernieuwend) in het compleet bovennatuurlijke. De op dat moment opduikende oude bekende Holly Gibney van Finders Keepers tilt het verhaal even naar een hoger niveau, maar daarna stort het in en sleept Uncle Stevie de lezer naar een saai en slaapwekkend einde. Echt een te makkelijk plot.

Wat ook niet helpt zijn de eindeloze herhalingen over een met maden gevulde cantaloupe (na de 10de keer werd ik er helemaal gestoord van) of de telkens terugkerende uitspraak ‘het heelal kent geen einde’ … laat het gaan, Stevie … we snappen het nu wel.
Ook in de eerste helft zit trouwens veel herhaling over de vraag of de vermeende moordenaar wel echt de dader is: Terry heeft het wel gedaan want <…opsomming…> maar Terry kan het toch echt niet gedaan hebben want <…opsomming…>. Keer tien! Een kritisch redacteur had het boek terug kunnen brengen naar zo’n 350 pagina’s en dan was het veel krachtiger geweest.

Zo, genoeg kritische opmerkingen … ik heb dit boek met heel veel plezier gelezen. Laat dat duidelijk zijn! Inmiddels is Uncle Stevie alweer 70 en dus ver over de pensioengerechtigde leeftijd, maar van mij mag hij nog een tijdje doorschrijven. Hopelijk gaat hij dan wel weer op zoek naar het innerlijke kind want ik heb weer eens zin om ouderwets te griezelen.