Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

cruise control

Jos Kunze 13 juni 2018
Onwerkelijk en vervreemdend zijn woorden die ook bij dit boek (2 delen) de boventoon voeren. Murakami blijft daarmee trouw aan zijn onderscheidende stijl. De gebruikelijke mengelmoes van Murakami Metaforen druipt van de pagina’s, en wel in die mate dat de schrijver bijna een parodie maakt van zichzelf. Stiekem heb ik als eens eerder gedacht: volgens mij maakt Murakami door zijn bovenmatige succes zo nu en dan een beetje misbruik van zijn lezers. Kan ik niet bewijzen natuurlijk … is ook maar een Idea.

In ieder geval komen we alle ingrediënten weer tegen. De eenzame jongeman van ergens in de dertig, het vroegrijpe tienermeisje, een diep gat in de grond inclusief ladder en bijbehorende onderaardse wereld, het verleidelijke oor en natuurlijk mag de kat niet ontbreken. En wat is dat toch met vrouwenborsten?! Een diepere betekenis – die ik dan blijkbaar mis – of toch gewoon een fetish van de schrijver?

De grootste teleurstelling zit ‘m voor mij in het ontbreken van beweging (ik durf het woord actie niet eens in de mond te nemen). Zowel letterlijk als figuurlijk zit de boel muurvast op slot. We zijn natuurlijk wel gewend dat Murakami uitgebreid aandacht besteed aan alledaagse bezigheden, maar in andere boeken eindigde dat altijd met een diepere gedachte of met een openbaring. Dat mis ik hier. Mooie stukjes tekst om te citeren zijn mij niet opgevallen. Hoewel er genoeg momenten zijn om in beweging te komen blijven de donkere krachten dit keer wel heel erg ver aan de zijlijn staan. De meester van de ‘vage dreiging’ laat zijn lezer dit keer iets te veel zweven. En als de lezer zelfs in de meest benauwde momenten niet weet wat er op het spel staat, tja … dan wordt het lastig om bij de les te blijven.

De literaire lieveling van het Westen krijgt in Japan zelf heel wat meer kritiek: de boeken van Murakami zouden niet ‘Japans’ genoeg zijn. In dit boek zien we daar wat meer van en dat bevalt me goed. De Japanse identiteit wordt tegen het licht gehouden vanuit de schilderkunst en er is aandacht voor schuldgevoelens. Zo is er een man die zelfmoord pleegt na een rol te hebben gespeeld in de Nanking Slachting. Voor Murakami’s doen is dat een behoorlijk politiek statement. Kijk, dan wordt het interessant.

Murakami toont met dit boek wederom aan dat hij een intrigerend verhaal kan schrijven waarbij hij speelt met interessante ideeën. Nu moet alleen iemand de cruise control even uitzetten. Ik hoop dat hij de volgende keer weer wat meer risico durft te nemen.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Jos Kunze