Flavia kruipt onder je huid

In dit deel kruipt Bradley nog dichter tegen de beste detectiveschrijfster aller tijden aan; hij laat in het boek zelfs iemand verzuchten dat het allemaal toch wel erg op een Agatha Christie begint te lijken. Grote groep mensen, in een landhuis, enorme sneeuwstorm, stroomstoring, gruwelijke moord … need I say more?!

Ook in dit deel toch weer de nodige nou-dat-lijkt-me-erg-sterk-voor-een-11-jarige momentjes. Maar … who cares?! Je kunt niet anders dan gaan houden van deze heerlijke Flavia de Luce. Ze kruipt onder je huid en blijft daar lekker zitten.

Dit keer komt haar liefde voor scheikunde wat minder uit de verf en blijven reageerbuizen, gifmengsels en erlenmeyers in de kast.

Als lezer snap je dat Flavia door omstandigheden is gevormd tot wie ze nu is. Zo vrij en onafhankelijk als ze is, Bradley zorgt er op subtiele wijze voor dat de lezer zelf de wonden voelt die Flavia gevormd hebben. De relatie tot haar twee zussen Ophelia en Daphne krijgt bij elk deel wat meer kleur, maar dat gaat wel heeeeel erg langzaam. In mijn recensie van het vorige deel heb ik nadere uitleg geëist, helaas …. Bradley heeft niet naar me geluisterd.

Kort en goed: het plot is wederom niet erg ingewikkeld, maar het elfjarigeperspectief en de schrijfstijl van Bradley tillen het geheel naar een hoog niveau. Lezen!