Amerikaanse droom als nachtmerrie

Op emotionele wijze weet Yanagihara de lezer duidelijk te maken dat de Amerikaanse droom niet altijd en voor iedereen is weggelegd. Dan kun je nog zo veel succes hebben en nog ze veel centen op de bank, over sommige gebeurtenissen kom je echt niet heen. De pursuit of happiness is niet voor iedereen weggelegd: er is verdriet dat je nooit meer te boven komt. In een notendop waar dit verhaal over gaat en waar de lezer als over een vlijmscherp scheermes doorheen getrokken wordt. Je voelt echt zelf de pijn en het verdriet. Knap hoor, dat je dat lukt als schrijver. Wat me ook opviel waren enkele filosofische gedachten. Bijvoorbeeld over het feit dat rechtspraak en rechtsgevoel niet altijd overeen komen. Ik citeer: 'De wet is simpel. Ze biedt ruimte voor minder nuances dan je zou denken. Ethiek en moraal hebben weliswaar een plaats in het recht, maar niet in de jurisprudentie. De moraal helpt ons om wetten te maken, maar de moraal helpt ons niet ze toe te passen.' Ben ik het helemaal mee eens. Over wiskunde zet Yanagihara ook wat leuke dingen op papier: 'Wiskundigen worden er door mensen die niet van wiskunde houden altijd van beschuldigd dat ze wiskunde ingewikkeld maken. Maar iedereen die wel van wiskunde houdt, weet dat het eigenlijk omgekeerd is: wiskunde beloont eenvoud, en eenvoud wordt door wiskundigen ten hoogste gewaardeerd.' Vervolgens gaat het verder over het axioma van de lege verzameling en verderop nog over het axioma van gelijkheid. Kijk, dat vind ik nou getuigen van een intelligente auteur. Of ze het nou zelf bedacht heeft of niet, het past naadloos in het hele verhaal.
Waarom dan niet de volle vijf sterren? Omdat ik ook nu weer word bevestigd in mijn moto: als het niet binnen 500 pagina's lukt, doe het dan niet. Pas na een pagina of 200 komt het verhaal goed op gang, dus ik snap dat er lezers zijn die eerder afhaken.
Dat is jammer.
Dus ik kan alleen maar zeggen: hou vol!
Het is de moeite waard.