Briljant idee

Slimani wilde een artikel schrijven over ‘nannies’. Vooral over de contradictie tussen de meestal arme oppas en het rijke gezin, tussen het intiem onderdeel zijn van het gezin en tegelijk slechts een werknemer zijn, tussen het volledige vertrouwen dat de nanny krijgt (ze voeden je kinderen op!) en het feit dat ze van de ene op de andere dag op straat kunnen staan.
Na zo’n 100 pagina’s gaf Slimani de moed op … saai, saai, saai.
Tot ze op een dag in de krant een artikel las over een nanny die de kinderen had vermoord. IDEE!!
En ik citeer haar letterlijk uit een interview: “Whoah! I thought, I have to start with this. Now the reader is going to be very interested in this very normal family.” En ik kan alleen maar zeggen: dat klopt.

Door ook nog eens te openen met de moord … dat werkt verslavend. We gaan terug in de tijd en krijgen een gruwelijke ophoping van psychologische druk, bij vader, bij moeder, bij de oppas en zelfs bij de kinderen, althans de oudste. En dat maakt van de lezer een doorgedraaide speurhond die als een malle op zoek is naar het waarom. Dus niet whodunnit maar whydidshedoit!?
Een briljant idee dus van die Slimani!

Dit alles onderstreept precies waar het haar om te doen was: laten zien hoe ver de wereld van een rijk gezin en dat van hun oppas van elkaar af kunnen staan. Een vreemde relatie die rustig start, waarin men steeds meer naar elkaar toegroeit, totdat het van binnenuit begint te rotten. Dit is de ziel van het boek, door niemand meer over het hoofd te zien. Goed gedaan dus!