sneeuwvlokzucht

Hoewel dit boek van een compleet ander genre is dan de wereldberoemde reeks met in de hoofdrol Inspecteur Wallander, is de focus wel vergelijkbaar. Mankell stuurt de lezer op een reis naar de allerdiepste zielenroerselen van een man, een eenzame man.

Deze Frederik heeft zich na een beroepsfout teruggetrokken op een verlaten Zweeds eilandje. Alleen de wereldvreemde postbode Jansson kom zo nu en dan langs en wat een heerlijke bijrol is dat!
Totdat er op een dag een oude dame verschijnt, Frederiks verkering van lang vervlogen tijden. Ze is ongeneeslijke ziek en wil weten waarom Frederik haar toen in de steek heeft gelaten. Ze heeft ook nog een laatste wens: dat Frederik haar naar een afgelegen meertje brengt, zoals hij haar ooit beloofd heeft. Nu heb ik wel wat met afgelegen speciale meertjes in Zweden: ik heb op een steiger aan precies zo’n meertje mijn vrouw ten huwelijk gevraagd. Afijn …

Het duo reist door een winter wonderland, waar herinneringen aan oude intimiteiten en de bitterheid van verraad om elkaar heen draaien als de neerdwarrelende sneeuwvlokken. Frederik weet niet meer waarom hij haar ooit verlaten heeft en dat levert bijzondere dialogen op. Na het meertje gevonden te hebben gaan ze weer op weg, op weg naar een nog specialere plek. Ik wil daar verder niet over uitweiden, voor hen die het boek nog willen lezen. Doen! Het is de moeite waard. Een scala aan gewone, minder gewone en bizarre figuren komt voorbij en geven dit verhaal prachtig kleur.

Toen halverwege het verhaal de schilder Caravaggio ter sprake kwam, kon het voor mij helemaal niet meer stuk. Ik heb nooit kunnen aangeven waarom die schilderijen mij zo aanpreken ... ja, dat diepe donkere en dan die lichtval en camera obscura en zo voort. Maar nu stond hier toch echt een andere reden, eentje die mij uit het hart is gegrepen: "Louise zei dat ze zo heftig geraakt werd door zijn schilderijen omdat ze haar altijd toelieten. Er was altijd een plekje op de schilderijen waar ze zelf kon gaan staan. Ze kon een van die mensen zijn en ze hoefde niet bang te zijn dat ze haar zouden wegjagen. Vaak had ze troost gevonden in zijn schilderijen, in de liefdevolle details, waar zijn penselen als vingertoppen werden die gezichten streelden die hij aan zijn donkere kleuren ontlokte." Wauw!

Terug naar het verhaal. Langzaam begint Frederik de nutteloosheid van zijn vlucht uit de maatschappij in te zien. Maar kan hij alle verloren tijd nog goedmaken? Terwijl Mankell de lelijkheid van zelf opgerichte barricades niet schuwt, blijft me de hoop toch het meest bij … de belofte van redding die slechts een sneeuwvlokzucht van je verwijderd kan zijn.
Zolang je er maar voor open staat.
Mooi boek!