Oude wijn, nieuw vat.

Het heeft me altijd aangesproken: een enorm borduurwerk als metafoor voor ons bestaan. Gedurende ons leven zien we alleen de achterzijde van dat borduurwerk, vol met ingewikkelde patronen, onverklaarbare doorkruisingen, onoverzichtelijke ontmoetingen en ontelbare losse eindjes. Er is weinig schoons in te ontdekken en je oog valt snel op lelijke dingen. Pas na ons overlijden krijgen we de voorzijde van het borduurwerk te zien, in al zijn pracht. Mooi toch? En een prachtig thema voor een boek. Mijn verwachtingen waren dus hoog toen ik begon aan Kroonz. Helaas ... het thema wordt uitgediept, maar er volgen geen nieuwe inzichten. Hoewel de auteur gedegen onderzoek heeft gedaan naar de wetenschappers in de 17de eeuw, wil hij die kennis wat mij betreft iets te veel tentoonspreiden in het verhaal zelf. Een subtielere verwerking was beter geweest. Bovendien draait de gedachtenwereld van de hoofdpersoon Wessel steeds in hetzelfde kringetje rond waardoor we vele pagina's lang moeten lezen hoe erg hij het allemaal wel niet vindt. Daarmee blijft het verhaal dus steken in variatie op een oud thema, in het jasje van een griezelverhaal. En dat griezelverhaal geeft je nou ook niet echt de kriebels; young adults zijn tegenwoordig wel wat gewend!
Hier had volgens mij meer ingezeten. Jammer.