Stilistische topsport

Mijn hoge waardering voor deze roman zit hem geheel in het virtuoze taalgebruik. Wat leest dit heerlijk weg! Van keurig net, ja zelfs ouderwets chique Algemeen Beschaafd Nederlands tot poep, neuk en kots. Alles komt voorbij, waarbij zelfs dat platvloerse wordt verheven tot poëtische vormen. Heerlijk.

Direct bij aanvang is het al smullen als Pfeijffer het mooist meisje van Genua beschrijft als gemaakt van ander spul: het zelfde spul waarvan glimlachjes zijn gemaakt, ontroering en zomerdagen. Maar ook de stad zelf weet hij op prachtige wijze tot leven te wekken bij de lezer, bijvoorbeeld over een pleintje dat zo magisch is dat het niet kan bestaan: Campo Pisano. ‘Het is een naam als een incantatie die een betoverende plek evoceert. Om een onbestaanbare plaats te laten bestaan is een spreuk nodig van onwerelds raffinement. Als iemand het straatnaambordje van de muur zou schroeven, zou Campo Pisano oplossen in de mist van de havens, om pas weer op te doemen als een oude hogepriester zich de naam herinnerde en deze tussen de muren van Barbarossa en de zee over zijn rimpelige lippen deed komen. Campo Pisano. Het is een gelukkige plek met een tragisch verleden, zoals ook alleen mensen die pijn hebben gekend gelukkig kunnen zijn, omdat mensen die zomaar pijnloos gelukkig zijn wegwaaien als een zondagskrantje op de wind van een vroege voorjaarsdag.’

Met niet al te veel moeite vind je in dit boek diverse zwaardere thema’s en zelfs een ware (geamputeerde) intrige terug. Maar ik zie toch vooral een aantal zeer vermakelijke losse verhalen. Zo maken we kennis met de gekreukelde, morsige, drunken bastard Don, volledige naam Donald Perrygrove Sinclair. Engels professor en volgens eigen zeggen geheim agent bij MI5. De keren dat ik tijdens het lezen van een boek hardop moest lachen zijn op een hand te tellen, maar nu was het toch echt raak. Wat een heerlijke fantast met altijd een gin-tonic voor zijn neus en een memorabele uitspraak op het puntje van zijn tong … “Ze beweren dat je langer leeft als je niet rookt en niet drinkt. Maar dat is niet waar. Het lijkt alleen langer.”

Dit jaar kwam er een toneelbewerking van dit boek op de planken. Niet al te succesvol en dat is voor mij logisch. De grote kracht van La Superba is niet de intrige en zijn niet de levensgrote thema’s maar is veel meer stilistisch van aard. Ik heb genoten!