Bijzonder dystopische trilogie

Het is moeilijk uit te leggen, wat precies de aantrekkingskracht is van de schrijfstijl van Ally Condie. Het verdeelt de lezers in twee groepen: you love it or you hate it. Dat laatste heeft volgens mij te maken met de verwachtingen. Als je de zoveelste dystopische roman verwacht met veel pijl-en-boog acties, sprongen van treinen en daken, epische gevechten en spectaculair oorlogsgeweld, dan kom je enorm bedrogen uit.
Laat je die verwachtingen los, dan gebeurt er bijna iets magisch. Hoe ze het doet weet ik niet, en ik kan het dus ook niet uitleggen. Maar Condie grijpt je bij de strot en laat je niet meer los. Het meest krachtige aspect is het beschrijven van gevoelens en emoties, zonder pathetisch te worden. Voorbeeld: ‘Zodra je de hoop toelaat, ben je verloren. Die voedt zich met je ingewanden, gebruikt je botten om te klimmen en te groeien. Uiteindelijk wórdt je hoop je skelet. Is dat het enige wat je bijeenhoudt. Waarop je steunt, totdat je niet meer weet hoe je zonder zou kunnen leven. Het eruit trekken zou je dood betekenen.’ Het raakt je ziel en als lezer ga je daardoor een enorme verbondenheid voelen met de drie hoofdpersonen, alsof ze bestaande personen zijn, van vlees en bloed.

Het plot is niet spectaculair, maar in dit laatste deel komen wel heel veel lijntjes bij elkaar. Er zijn diverse momenten dat je denkt: o ja, dat hadden we ook nog … wauw, knap bedacht. Tel al die lijntjes op en je hebt toch wel een erg sterk plot. De drie verschillende vertelperspectieven vond ik ook een goeie toevoeging. De titel van elk hoofdstuk is de naam van de persoon vanuit wiens perspectief dat hoofdstuk wordt verteld. Zo nu en dan moest ik wel even spieken.

En tot slot: je moet openstaan voor de poëtische laag die Condie in deze serie heeft gebouwd. Ik vind dat ze dat heel goed heeft gedaan: eigen creaties vermengd met klassieke gedichten, boeken en schilderijen. Deze wil ik voor mezelf nog even vasthouden:

We vallen als vlokken, we dwalen als sneeuw …
Het water murmelt door,
‘k Moet drie Rivieren overgaan
Een Heuvel, Zee Woestijn!
Van deze reis telt elke stap
Want ik mag bij u zijn.

Het moge duidelijk zijn: ik vind deze trilogie bijzonder geslaagd, met een ijzersterk laatste deel.