Lezersrecensie
Laat de doden met rust
Na het overlijden van Michael Crighton (2008) werden twee ongepubliceerde manuscripten gevonden op zijn computer. Het boek ‘Pirate Latitudes’ was zo goed als compleet en van ‘Micro’ bestond alleen het begin. Iemand (familie? uitgever?) had toen het briljante idee om ‘Micro’ verder uit te laten werken door een andere schrijver. Slecht idee!
Ik heb behoorlijk wat gelezen van Crighton en altijd met veel plezier. Toegegeven: het is geen hoogstaande literatuur en personages blijven meestal redelijk oppervlakkig. Van de andere kant zetten zijn boeken je wel aan het denken … is alle technisch wetenschappelijke vooruitgang inderdaad wel een stap vooruit? Of zijn er ook risico’s voor de mensheid? Daarnaast heeft Crighton een bijna script-achtige manier van schrijven, dus dat trekt je als een sneltrein door het verhaal. Dat alles ontbreekt in dit boek.
Het basisidee – van Crighton zelf dus – was op zich goed. Een groep jongen wetenschappers denken alles te weten en vinden zichzelf heel wat. Het duurt niet lang of ze vallen voor het grote geld uit het bedrijfsleven. Maar dan worden ze keihard met hun neus op de feiten gedrukt als ze op microniveau in een oerwoud terecht komen. Dat microniveau blijkt een kosmos op zich en de boodschap is duidelijk: de mens stelt echt niet zoveel voor in het grote (of in dit geval kleine) geheel.
Maar helaas: de uitwerking van dit idee laat aan alle kanten te wensen over. Platte karakters, slecht plot, oplossingen uit de hoge hoed, zwak taalgebruik, slappe zinsbouw en tot overmaat van ramp ontbreekt iedere wetenschappelijke onderbouwing. Dat maakt het allemaal erg ongeloofwaardig en ondanks dat het tempo naar het einde toe flink toeneemt, kost het de nodige moeite om het boek uit te lezen. Wat we overhouden is nog minder dan een bloedige variant op ‘Erik of het kleine insectenboek’.
Een jammerlijk mislukte poging, vooral voor Crighton zelf. Dat heeft hij niet verdient. Ik stel dan ook voor om het boek ‘Pirate Latitudes’ als laatste boek van Crighton te markeren en niet deze catastrofe.
Ik heb behoorlijk wat gelezen van Crighton en altijd met veel plezier. Toegegeven: het is geen hoogstaande literatuur en personages blijven meestal redelijk oppervlakkig. Van de andere kant zetten zijn boeken je wel aan het denken … is alle technisch wetenschappelijke vooruitgang inderdaad wel een stap vooruit? Of zijn er ook risico’s voor de mensheid? Daarnaast heeft Crighton een bijna script-achtige manier van schrijven, dus dat trekt je als een sneltrein door het verhaal. Dat alles ontbreekt in dit boek.
Het basisidee – van Crighton zelf dus – was op zich goed. Een groep jongen wetenschappers denken alles te weten en vinden zichzelf heel wat. Het duurt niet lang of ze vallen voor het grote geld uit het bedrijfsleven. Maar dan worden ze keihard met hun neus op de feiten gedrukt als ze op microniveau in een oerwoud terecht komen. Dat microniveau blijkt een kosmos op zich en de boodschap is duidelijk: de mens stelt echt niet zoveel voor in het grote (of in dit geval kleine) geheel.
Maar helaas: de uitwerking van dit idee laat aan alle kanten te wensen over. Platte karakters, slecht plot, oplossingen uit de hoge hoed, zwak taalgebruik, slappe zinsbouw en tot overmaat van ramp ontbreekt iedere wetenschappelijke onderbouwing. Dat maakt het allemaal erg ongeloofwaardig en ondanks dat het tempo naar het einde toe flink toeneemt, kost het de nodige moeite om het boek uit te lezen. Wat we overhouden is nog minder dan een bloedige variant op ‘Erik of het kleine insectenboek’.
Een jammerlijk mislukte poging, vooral voor Crighton zelf. Dat heeft hij niet verdient. Ik stel dan ook voor om het boek ‘Pirate Latitudes’ als laatste boek van Crighton te markeren en niet deze catastrofe.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Jos Kunze
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
