Lezersrecensie
Retourtje Kerstland
De derde roman van Joe Hill ... en ze worden steeds beter!
Tenminste als je waardering kunt opbrengen voor een goed
horrorverhaal. Laat je vooral niet afschrikken door het aantal
pagina's: je leest deze page-turner in no-time uit! Vol met
prachtig taalgebruik, verfijnde humor en een verontrustend
plot.
We ontmoeten de onsterfelijke Charles Manx die in zijn klassieke Rolls Royce Wraith met kenteken NOS4A2 (Nosferatu, naar de klassieke vampierfilm) kinderen ontvoerd en meeneemt naar Kerstland. Het land waar het 's morgens altijd Kerstochtend is en 's avonds altijd Kerstavond en waar kinderen altijd blij zijn. Maar niet heus: stiekempjes zuigt Manx het leven uit de kinderen. Vic McQueen is als kind ooit aan Manx ontsnapt en neemt het nu - jaren later - tegen hem op. En dat geeft me een strijd!
Hill zet het verhaal neer in verschillende periodes en dat geeft veel tempo aan het verhaal. In het begin gaan er jaren tegelijk voorbij en naar het eind toe balt het zich samen in twee dagen. Hill houdt je bij de les door ieder hoofdstuk, iedere paragraaf, iedere zin onderdeel te laten zijn van het grote geheel. Hij geeft daarbij nauwelijk iets weg, maar omschrijft eerder een situatie en laat jou als lezer de details invullen. Dus de mate van horror (van alleen het kraken van een deur tot bloedspuitende lichaamsdelen) wordt vooral bepaald door je eigen fantasie. Meesterlijk!
Prachtig schrijverschap zie je ook terug in de manier waarop Hill de personages neerzet: ze voelen niet alleen echt aan, maar ze zijn echt ... je kunt ze elk moment tegenkomen. Tijdens het lezen ontvouwen de levens van de hoofdspersonen zich voor je ogen: door wie ze zijn, door wat ze meemaken. Ze bestaan echt.
En dat laatste herkennen we natuurlijk ook heel sterk in de boeken van Stephen King (de vader van Hill - mocht je dat nog niet weten). Je zou kunnen zeggen: hij is een waardig opvolger van zijn vader. Maar dat zou voor beiden niet terecht zijn. Ik ben dan ook zeer nieuwsgierig naar volgende boeken en reken Hill in de tussentijd alvast tot mijn favoriete schrijvers. Dat smaakt naar meer ... !
We ontmoeten de onsterfelijke Charles Manx die in zijn klassieke Rolls Royce Wraith met kenteken NOS4A2 (Nosferatu, naar de klassieke vampierfilm) kinderen ontvoerd en meeneemt naar Kerstland. Het land waar het 's morgens altijd Kerstochtend is en 's avonds altijd Kerstavond en waar kinderen altijd blij zijn. Maar niet heus: stiekempjes zuigt Manx het leven uit de kinderen. Vic McQueen is als kind ooit aan Manx ontsnapt en neemt het nu - jaren later - tegen hem op. En dat geeft me een strijd!
Hill zet het verhaal neer in verschillende periodes en dat geeft veel tempo aan het verhaal. In het begin gaan er jaren tegelijk voorbij en naar het eind toe balt het zich samen in twee dagen. Hill houdt je bij de les door ieder hoofdstuk, iedere paragraaf, iedere zin onderdeel te laten zijn van het grote geheel. Hij geeft daarbij nauwelijk iets weg, maar omschrijft eerder een situatie en laat jou als lezer de details invullen. Dus de mate van horror (van alleen het kraken van een deur tot bloedspuitende lichaamsdelen) wordt vooral bepaald door je eigen fantasie. Meesterlijk!
Prachtig schrijverschap zie je ook terug in de manier waarop Hill de personages neerzet: ze voelen niet alleen echt aan, maar ze zijn echt ... je kunt ze elk moment tegenkomen. Tijdens het lezen ontvouwen de levens van de hoofdspersonen zich voor je ogen: door wie ze zijn, door wat ze meemaken. Ze bestaan echt.
En dat laatste herkennen we natuurlijk ook heel sterk in de boeken van Stephen King (de vader van Hill - mocht je dat nog niet weten). Je zou kunnen zeggen: hij is een waardig opvolger van zijn vader. Maar dat zou voor beiden niet terecht zijn. Ik ben dan ook zeer nieuwsgierig naar volgende boeken en reken Hill in de tussentijd alvast tot mijn favoriete schrijvers. Dat smaakt naar meer ... !
1
Reageer op deze recensie