Kracht van liefde

Over een paar jaar is dit verhaal een eeuw oud en dat zou je op het eerste gezicht zeker niet zeggen. Zowel de schrijfstijl als het thema maken het verhaal tijdloos. Er zijn veel pogingen gedaan om dit debuut (althans onder eigen naam) van Garnett te duiden. Is het een sprookje, een sage, een liefdebrief, een allegorie? Je kunt er vele kanten mee op. Het eigenaardige verhaal van een man wiens vrouw in een vos veranderd bracht menig schrijver, regisseur en choreograaf tot inspiratie.

Voldoende reden om het zelf een keer ter hand te nemen. Het toch al korte verhaal leest vlot weg en je kunt het binnen een avond uit hebben. Vanwege de onderliggende betekenissen – die ieder voor zich dus kan invullen – is het wel aan te raden om het in 1 keer uit te lezen. Dan beklijft het beter, zullen we maar zeggen.
Opvallend detail: enkele keren doorbreekt de schrijver de zogenaamde vierde wand. Hij richt zich rechtstreeks tot de lezer. Tegenwoordig gemeengoed op toneel, in boeken en zelfs in films, maar voor die tijd was dat waarschijnlijk ongekend. Hier werkt het heel goed.

Wat dit verhaal mij persoonlijk zegt? Dat je van iemand kunt blijven houden, hoeveel die persoon ook aan verandering onderhevig is. Maar dat het soms een hele opgave is, grenzend aan het onmenselijke. Eén van onze gezinsleden gaat al langere tijd gebukt onder een zware depressie, en ik kan je zeggen: heel naar om mee te maken. We moeten onszelf er regelmatig aan herinneren dat gedrag en doen en laten worden bepaald door die nare duistere ziekte en dat onze geliefde nog altijd ergens diep daar binnenin verstopt zit. En die willen we graag terug. En dat gaat ons zeker lukken, in tegenstelling tot de man met de vos.