Lezersrecensie
Havikskruid – Irena Brignull
‘Havikskruid’ is Irena Brignull’s debuut in de boekenwereld. Buiten debutant schrijfster heeft ze haar sporen al wel verdiend als screenwriter in de filmwereld, dus het schrijven is haar niet vreemd. Ze heeft het screenplay voor ‘The Boxtrolls’ (Een animatiefilm genomineerd voor een Oscar in 2015), de ‘The Little Prince’ en ‘Skellig’ geschreven. Dus is het logisch dat je eens een boek probeert, niet?
En daar is ze wat mij betreft best goed in geslaagd. Al moet je dit waarschijnlijk niet zo stellig zeggen voordat je de gehele trilogie tot je genomen hebt. Het tweede deel: ‘The Hawkweed Legacy’ staat in het Engelse taalgebied voor augustus van dit jaar aangekondigd. Nu maar hopen dat Gottmer dit ook gaat vertalen.
Hoe dan ook… dit eerste deel is goed geslaagd. Laat ik het dan zo maar zeggen. Waar gaat het over?
Twee baby’s worden precies om twaalf uur geboren. Op zich niets vreemds natuurlijk. Hoe vaak zal zoiets voorkomen op de wereld? Maar het vreemde is dat er een bezwering uitgesproken werd waardoor beide baby’s verwisseld worden. De heksenbaby van Klaver Havikskruid (die Poppy genoemd gaat worden) gaat naar Melanie Hooper en de baby van Melanie (die Ember genoemd zal worden) gaat naar Klaver Havikskruid.
Poppy wordt in de mensenwereld gekweld door magische krachten die ze zelf niet in de hand heeft en op school voor meer dan problemen zorgen. Ember, op haar beurt, woont binnen de heksenclan en heeft geen magische krachten. Ze is altijd omringd met rommel en de meeste vreselijke ingrediënten waarmee de heksen hun smerige drankjes brouwen. Zelf maakt ze zeep dat naar lavendel ruikt en rozenwater waarmee ze de stank bestrijd. Waar de heksen de doorns van de rozenstruiken plukken, plukt zij de rozenblaadjes. Ember is een angsthaas. Ze is overal bang voor – brandnetels, muizen, uilen, toverspreuken, vloeken en slangen. Ze wilde dat ze op een heks leek. Ze heeft het geprobeerd, maar ze bezeerde zich al gauw en barstte dan in tranen uit die ze niet meer weg kon knipperen.
Poppy daarentegen, kreeg twee verschillende kleuren ogen. Mensen met twee verschillende ogen waren zeldzaam en de dokter had er ook geen verklaring voor. Het was een vreemd verschijnsel, maar het scheen meer te gebeuren. Maar Poppy was nog vreemder. Ze huilde nooit. Haar moeder hoopte dat ze dat eindelijk eens een keer deed. Melanie had slapeloze nachten, niet dat Poppy haar wakker hield, maar omdat ze dat juist niet deed. Ze lachte niet en ze kirde niet. Ook andere moeders waren jaloers op haar dat ze zo’n makkelijke baby had. Melanie hield van haar kind, maar ze wist zeker dat Poppy niet van haar hield. Het enige waar Poppy op reageerde waren de katten.
Beide kinderen groeiden op. De een tot een rebelse puber en de ander tot een jonge heks. Als Poppy en Ember elkaar ontmoeten voelen ze zich tot elkaar aangetrokken en worden vrienden. Als ze dan samen in contact met de aantrekkelijke Leo komen, ontstaat er een driehoeksverhouding die op een vreemde manier lijkt te werken. Ze spelen allebei een rol in een eeuwenoude voorspelling over een nieuwe heksenkoningin.
Ik vond het heel erg leuk. Een origineel verhaal dat volop boeide en dat naar meer smaakt. Zoals al gezegd, hoop ik dat de volgende delen ook vertaald gaan worden. Ik houd me aanbevolen.
Jos Lexmond
En daar is ze wat mij betreft best goed in geslaagd. Al moet je dit waarschijnlijk niet zo stellig zeggen voordat je de gehele trilogie tot je genomen hebt. Het tweede deel: ‘The Hawkweed Legacy’ staat in het Engelse taalgebied voor augustus van dit jaar aangekondigd. Nu maar hopen dat Gottmer dit ook gaat vertalen.
Hoe dan ook… dit eerste deel is goed geslaagd. Laat ik het dan zo maar zeggen. Waar gaat het over?
Twee baby’s worden precies om twaalf uur geboren. Op zich niets vreemds natuurlijk. Hoe vaak zal zoiets voorkomen op de wereld? Maar het vreemde is dat er een bezwering uitgesproken werd waardoor beide baby’s verwisseld worden. De heksenbaby van Klaver Havikskruid (die Poppy genoemd gaat worden) gaat naar Melanie Hooper en de baby van Melanie (die Ember genoemd zal worden) gaat naar Klaver Havikskruid.
Poppy wordt in de mensenwereld gekweld door magische krachten die ze zelf niet in de hand heeft en op school voor meer dan problemen zorgen. Ember, op haar beurt, woont binnen de heksenclan en heeft geen magische krachten. Ze is altijd omringd met rommel en de meeste vreselijke ingrediënten waarmee de heksen hun smerige drankjes brouwen. Zelf maakt ze zeep dat naar lavendel ruikt en rozenwater waarmee ze de stank bestrijd. Waar de heksen de doorns van de rozenstruiken plukken, plukt zij de rozenblaadjes. Ember is een angsthaas. Ze is overal bang voor – brandnetels, muizen, uilen, toverspreuken, vloeken en slangen. Ze wilde dat ze op een heks leek. Ze heeft het geprobeerd, maar ze bezeerde zich al gauw en barstte dan in tranen uit die ze niet meer weg kon knipperen.
Poppy daarentegen, kreeg twee verschillende kleuren ogen. Mensen met twee verschillende ogen waren zeldzaam en de dokter had er ook geen verklaring voor. Het was een vreemd verschijnsel, maar het scheen meer te gebeuren. Maar Poppy was nog vreemder. Ze huilde nooit. Haar moeder hoopte dat ze dat eindelijk eens een keer deed. Melanie had slapeloze nachten, niet dat Poppy haar wakker hield, maar omdat ze dat juist niet deed. Ze lachte niet en ze kirde niet. Ook andere moeders waren jaloers op haar dat ze zo’n makkelijke baby had. Melanie hield van haar kind, maar ze wist zeker dat Poppy niet van haar hield. Het enige waar Poppy op reageerde waren de katten.
Beide kinderen groeiden op. De een tot een rebelse puber en de ander tot een jonge heks. Als Poppy en Ember elkaar ontmoeten voelen ze zich tot elkaar aangetrokken en worden vrienden. Als ze dan samen in contact met de aantrekkelijke Leo komen, ontstaat er een driehoeksverhouding die op een vreemde manier lijkt te werken. Ze spelen allebei een rol in een eeuwenoude voorspelling over een nieuwe heksenkoningin.
Ik vond het heel erg leuk. Een origineel verhaal dat volop boeide en dat naar meer smaakt. Zoals al gezegd, hoop ik dat de volgende delen ook vertaald gaan worden. Ik houd me aanbevolen.
Jos Lexmond
1
Reageer op deze recensie