Het zwaard van de Radch – Ann Leckie

Als Science Fiction liefhebbers hebben we met 2016 best wel een goed jaar achter de rug, qua nieuwe SF uitgaven uiteraard. Het is wel niet zoals weleer, maar we mogen toch niet klagen. Ik denk maar even aan Zand van Hugh Howey, De verhalen van jouw leven en anderen van Ted Chiang en Dark Matter van Blake Crouch, die allen als ‘echte’ SF gezien mogen worden. Ook met deze uitgave van het tweede deel van Radschaai trilogie wordt de verwachting groter dat de reeks helemaal uitgegeven zal worden. Om maar niet te spreken van alle Young Adult (ofschoon hier de trend meer in het dystopische ligt) en Jeugd SF die verschenen is in het afgelopen jaar en de hoop op een betere toekomst in uitgeversland heeft doen toenemen. Alleen nu maar hopen dat die trend zich doorzet in 2017. Maar voorlopig zijn we blij met wat er verschenen is.
Zo ook dat ik meer dan blij ben met ‘Het zwaard van de Radsch’, zoals eerder vermeld, het tweede deel van de Radschaai trilogie. Nu maar hopen dat het derde en laatste deel van de trilogie, in het Engels ‘Ancillary Mercy’ geheten, ook in vertaling zal verschijnen. Ergens ben ik er huiverig voor. Ik vrees dat als de aankondiging niet in het zomerprogramma van Luitingh-Sijthoff gedaan gaat worden, dat het dan einde oefening zal zijn en we alweer met een niet afgemaakte reeks gaan zitten. Er zijn er al zovele. Ik kan daar niet zo goed tegen. Meermalen heb ik dan maar uit frustratie het laatste deel in de Engelstalige versie aangeschaft en soms beviel dat goed en een ander keer kon ik er geen pindakaas van maken en zat meer met een woordenboek op schoot dan met het boek zelf. En dat schiet niet op. Ik vrees dat zulks het geval zal zijn met dit verhaal… dat ik er dus geen pindakaas van kan maken bedoel ik. Maar goed… laten we nog maar niet wanhopen en afwachten. Misschien komt het allemaal nog goed. Laten we maar een schietgebedje doen. Misschien dat het helpt.
‘Het Zwaard van de Radch’ is niet zo’n sterk en vervreemdend boek als het eerste deel. Misschien begint het te wennen, maar ik vond het makkelijker te lezen dan ‘Het Recht van de Radch’. De vreemde persoonsvormen leidden niet meer zo af als in deel een. Breq was eerst een oorlogsschip, nu is ze een soldaat. Eerst een superwapen dat werelden veroverde en nu is ze een individu die de keizer dient. Het tweede deel speelt zich slechts een week na de gebeurtenissen in deel een af, maar de structuur van het verhaal is totaal tegengesteld. Speelde deel een zich af in de weidsheid van het heelal, het tweede deel is veel kleiner en concentreert zich op gebeurtenissen in het station Athoek. Breq worstelt met haar nieuwe commando, ze is kapitein op het schip Genade van Kalr. Ze probeert een vertrouwensband met haar nieuwe schip op te bouwen en rouwt om het verlies van haar eigen verleden als het troepentransportschip Recht van Toren zonder contact met de duizenden geesten die ze eerst had. Breq rouwt ook nog steeds over het verlies van haar geliefde luitenant Awn en het wordt alleen maar moeilijker als het kleine zusje van Awn op Athoek Station blijkt te werken.
Heel fijn verhaal. Een traktatie voor diegene die al lang zonder echte SF gedaan hebben. ‘Het zwaard van de Radch’ was genomineerd voor alweer een Hugo en Nebula Award. Het had van mij mogen winnen. Maar misschien waren Cixin Liu (Hugo) en Naomi Novik (Nebula) wel beter.

Jos Lexmond