Ik zal je altijd vinden – John Ajvide Lindqvist

Er zijn een aantal auteurs die ik altijd wel wil lezen en dan niet zomaar een titel, maar echt alles. Helaas zijn er een aantal welke niet (meer) vertaald worden. Het is al weer veel te lang geleden dat ik iets van Clive Barker gelezen heb bijvoorbeeld. Nu publiceert hij ook niet veel meer. ‘Mister B. Gone’ is alweer bijna tien jaar geleden. Zucht.
Maar gelukkig hebben we zijn Zweedse opponent: John Ajvide Lindqvist. Ofschoon hij de Zweedse Stephen King wordt genoemd vind ik hem zelf persoonlijk toch meer van Clive Barker weg hebben.
Hoe dan ook… John levert elk jaar tenminste een boek af en gelukkig wordt hij nog steeds vertaald. Is het lezen in het Engels nog tot daar aan toe (al duurt het twee keer zo lang)… in het Zweeds zou het een heel stuk lastiger worden. Maar zoals gezegd: Lindqvist wordt nog steeds vertaald en we hopen maar dat dit tot in lengte van dagen door zal gaan.

Ik was in de veronderstelling dat zijn eerstvolgende boek (dit dus) een vervolg zijn op zijn vorige: ‘Hemelstrand’. Nou vind ik vervolgen normaal gesproken helemaal niet vervelend, maar ik had de indruk dat ‘Hemelstrand’ een afgerond geheel en een standalone was, dus ik was heel erg benieuwd. De verrassing was groot toen bleek dat ‘Ik zal je altijd vinden’, een geheel nieuw verhaal was. Maar dat toch het tweede deel van een trilogie lijkt te zijn. Er komt dus nog een deel en misschien dat dit het verband tussen ‘Hemelstrand’ en ‘Ik zal je altijd vinden kan aangeven’, want ik vrees dat ik het niet zie. Sorry. Het is een soortement van autobiografie van zijn eigen leven voordat hij schrijver werd en een soortement excuus voor de moord op Olof Palme, de premier van Zweden die in 1986 in Stockholm vermoord werd.

Op dat laatste ga ik niet te diep in. Dat maakt teveel uit van de conclusie en dan zou ik teveel weggeven van het verhaal. Dat wil ik niet en u ook niet. Dat neem ik aan tenminste.

Het verhaal speelt zich dus af in Stockholm in plus minus 1986, dus zo’n beetje net voor de tijd dat Olof Palme vermoord werd. John Lindqvist was nog geen schrijver en hij wilde goochelaar worden. Hij leefde in een achterbuurt in een somber flatgebouw en leefde van schnabbels door te goochelen op straat en in restaurants en verder maakte hij er een sport van om met winkeldiefstallen van vooral muziek zijn leven aangenamer te maken, zelfs als had hij wel geld om de elpees gewoon te kopen. Hij was vooral gek op de muziek van Depeche Mode, die hij ontelbare keren achter elkaar kon draaien. Hij is jong en worstelt met zijn leven en wordt uiteindelijk opgepakt voor winkeldiefstal. Hij zit een nacht in de cel en als hij weer thuis komt is er iets wezenlijks veranderd. Al snel ontdekt John dat hij via het bad in de was en douche ruimte van de flat kan vertrekken naar een plek die hij ‘De Andere Plaats’noemt. Een plek waar je kan zijn wie je wilt en waar je kan doen wat je wilt. De prijs is een klein beetje bloed voor de reis van je leven. John komt er al snel achter wat de echte prijs is voor een reis naar ‘De Andere Plaats’.

Lindqvist weet me altijd mee te sleuren in zijn verhaal. Altijd heb ik het gevoel deel uit te maken van zijn wereld en een van de spelers te zijn die alle echt meemaken. Je moet er wel een beetje moeite voor doen en je krijgt er de riebels van, maar de beloning is groot. Als je ademloos de laatste pagina tot je genomen hebt, sla je het boek dicht met een zucht en soms met een snik. Je bent blij dat je het weer overleefd hebt.
Zijn nieuwste boek: Våran hud, vårat blod, våra ben (vertaald met Google translate: Onze huid, ons bloed, onze botten) lijkt niet te derde deel van de trilogie te zijn, maar je weet het met Lindqvist maar nooit. Afwachten maar.

Jos Lexmond