William Wenton en de luridiumdief – Bobbie Peers

Bobbi Peers is tegen de verwachting in niet afkomstig uit het Engelse taalgebied, maar blijkt uit Noorwegen te komen. Of liever… hij is Noors-Brits en een regisseur en scenarioschrijver. Enne… sterker nog: ‘William Wenton en de luridiumdief’ werd uitgeroepen tot het beste Noorse kinderboek ( de ARKs barnebokpris) van 2015, iets wat me absoluut niet verbaasd, want het was heel erg leuk leesvoer.
Het is acht jaar geleden dat de familie van William Wenton hals over kop moesten vluchten uit Engeland naar een slaperig dorpje in Noorwegen. William is inmiddels twaalf jaar oud en hij weet ook niet precies waarom ze moesten vluchten, maar nu voelt hij zich thuis in deze villa in Noorwegen. Het is ook acht jaar geleden dat zijn opa verdwenen is en al tijd leefden ze al als de familie Olson incognito in deze woning waar ze de boeken van opa in grote kasten hebben opgesteld. Destijds waren ze in zeven grote containers vanuit Engeland verscheept, met de instructie van opa om ze nooit van de hand te doen. William, die nooit aan de naam Olsen heeft kunnen wennen, hoopt maar dat hij ooit weer Wenton kan heten zonder dat hij bang hoeft te zijn voor ontdekking. William is gek op het kraken van codes. Op schoolreisje gaat hij naar de Onmogelijkheidstentoonstelling, een tentoonstelling die naar het Wetenschapsmuseum zou komen en waar de ingewikkeldste code ter wereld zou zijn. William is zo goed in het kraken van codes dat het hem lukt de Onmogelijkheidscode te kraken. Maar de code blijkt een lokaas te zijn. Thuisgekomen hebben zijn ouders al gehoord dat hij de Onmogelijkheid heeft opgelost en zijn vader zegt: We moeten inpakken. Zijn moeder begint te snikken. Het is het begin van een groot avontuur dat hem op de spannendste plaatsen brengt, van het hypermoderne Instituut voor Posthumaan Onderzoek (waar de deuren praten en de robots zingen) tot de geheime gangen onder het metrostelsel van Londen. Daar werd ooit het luridium gevonden: een intelligent metaal dat in verkeerde handen levensgevaarlijk kan zijn.
Soms zou ik willen dat ik dit soort boeken als kind gelezen zou kunnen hebben. Niet dat ik me destijds niet vermaakte met de jeugdboeken van die tijd, maar ik weet zeker dat ik dit te gek gevonden zou hebben.
Uiteraard ben ik op zoek geweest of er nog vervolgen kwamen, dat dit dus het eerste deel in de reeks zou zijn. Met de 1 op de rug zou je zeggen van wel en inderdaad… bij de oorspronkelijke uitgever in Noorwegen kwam ik de aankondiging tegen dat Kryptalportalen in juni 2017 zou verschijnen. Nergens de mededeling dat dit William Wenton 2 zou zijn, maar daar gaan we maar van uit. Hopelijk zit er een vertaling in, Noors leest een beetje lastig. Ik houd me al vast aanbevolen voor een Nederlandse editie.

Jos Lexmond