Ten strengste aanbevolen, hartverscheurend mooi geschreven!!

Hartverscheurend! De cover alleen al zegt heel veel …
Zeker als je weet dat dit soort fictieve verhalen zijn gebaseerd op echte feiten.
Blijkbaar werden er veel kinderen die na de Tweede Wereldoorlog “overbodig” of lastig of anderszins ongewenst, vanuit Engeland op een schip gezet naar een nieuw leven in Australie.

Zo ook Rita en Rosie, respectievelijk 9 en 5 jaar jong.
Ze leven in Belcaster – Engeland – en het jaar is 1948.
Hun lieve vader is nooit terug gekeerd uit het oorlogsgeweld en hun moeder Mavis moet het alleen zien te rooien met de twee dametjes. Als Mavis dan een nieuwe vriend krijgt en ook nog zwanger raakt van deze bruut lijkt het leven van beide meisjes een plotselinge wending te krijgen richting afgrond. Zo dwingt hij – Jimmy – Mavis om afstand te doen van de meisjes. Alleen dan zal hij met haar trouwen en hun nog ongeboren kind erkennen als het zijne.


" ‘...mijn kinderen niet van me af.’ De stem van haar moeder.
‘...addergebroed van een ander!’ Zijn stem.
Rita huiverde bij het geluid van die stem. Oom Jimmy, de nieuwe vriend van mama. Toen begon mama te huilen en haar gejammer echode door de hal.
‘Allemachtig!’ Zijn stem weer. ‘Schei uit met dat gejank, mens... anders ben ik meteen weg.’
Er viel een stoel om en de lichtstraal verbreedde zich omdat de deur verder openging. Rita schoot de slaapkamer weer in, waarbij de deur onheilspellend kraakte. Ze sprong in bed, schopte de protesterende Felix weg en trok het laken over haar hoofd. "


Mavis wil geen bastaard, in die tijd nog ongekend schandalig, en stemt toe om dan maar de kinderen bij hun oma Lily te laten wonen. Oma houdt zielsveel van de meisjes en doet er dan ook alles aan om ze alle liefde te geven op wat voor manier dan ook. Maar dan slaat het noodlot toe, niet 1 maar meerdere gebeurtenissen die de levens van de meisjes totaal op hun kop zetten.
Mavis – hun moeder – tekent in een vlaag van berusting een aantal formulieren zodat de meiden “tijdelijk” een opvangplek krijgen in een weeshuis, niet wetende dat ze daarmee alle rechten over de kinderen uit handen geeft... En dan begint een ellendige tijd voor Rita en de kleine Rosie.

Het weeshuis – een bron van pijn en verdriet. Werknemers die hard en meedogenloos zijn ten opzichte van de kinderen. Precies zoals je je een weeshuis voorstelt in vroegere tijden, liefdeloos.
Als er dan door omstandigheden een groep kinderen naar Australië wordt vervoerd, zijn ook Rita en Rosie van de partij. Niet wetende hoe hun leventjes er uit zullen gaan zien, een reis naar het onbestemde …

Krankzinnig hoe veel verdriet je kunt hebben om de lotsbeschikking van deze kinderen, de “pech” die sommigen blijft achtervolgen en de consequenties die bepaalde acties in hun jeugd hebben gehad. Met een doos tissues naast je wil je het liefst maar doorlezen en hopen dat er toch wel IETS goed zal gaan voor deze kinderen.

Onvoorstelbaar realistisch geschreven, ik zou het gaan verfilmen!!!
Een #MustRead wat mij betreft.
https://josesprakeloos.blogspot.nl/2017/12/diney-costeloe-de-verloren-kinderen.html