Voor doorbijters

Op grond van de vele vrijwel uitsluitend zeer positieve kritieken, en het feit dat dit debuut blijkbaar nu al op de literatuurlijsten van de middelbare school staat, heb ik me er ook toe gezet het te lezen. En ja, ik kan er de literaire waarde in zien. Maar het is me wel een worsteling geweest er doorheen te komen. Geen boek dat ik een ander zomaar zou aanraden. Het is geschreven in het Vlaams en dat is voor de niet-Vlaming even wennen aan andere manieren van uitdrukken. Er worden nogal vaak metaforen gebruikt; zou van mij wat minder mogen. Bovenal is het een traag verhaal en dat vergt veel geduld. Nauwkeurige lezing is bovendien gevraagd omdat één enkele zin een realiteit kan bevatten die pas veel later inhoud krijgt en dan met terugwerkende kracht betekenis geeft aan de eerdere passage. Ook wat betreft de sfeer van het verhaal is "Het smelt" niet echt aangename literatuur om te lezen: het is rauw en schrijnend.

Wie volhoudt, ontdekt de kundigheid waarmee het geheel is opgebouwd. Evengoed blijf ik met een paar vragen zitten. Om er eentje te noemen: hoe is het mogelijk dat Tesjes gedrag niet door de school is opgemerkt en bij de ouders aangekaart? Het moet daar evengoed zichtbaar aanwezig zijn geweest. Of: hoezo worden er geen verdere vragen gesteld door Laurens moeder? Zo heb ik er nog wel een paar. Dat alles daargelaten, verdient de schrijfster complimenten voor dit debuut.