Gemiste kansen

De flaptekst en cover wekten hoge verwachtingen. Er is echter heel wat wilskracht voor nodig geweest het boek uit te lezen. Om te beginnen is daar hoofdpersoon Lauri Kivi, journalist. Een man waarvoor ik geen greintje sympathie heb kunnen voelen. Medelijden? In de termen van Kivi zou dat zelfs zwak worden genoemd. Ook de andere personages zijn niet om in je hart te sluiten.

De eerste helft van het boek geeft een breed uitgesponnen beschrijving van Kivi's jeugd. Daaruit moet je begrijpen waardoor hij is als hij is, nl. emotieloos, slecht en een gevaarlijk explosief dat met de grootste moeite zijn onderdrukte woede kan beteugelen. Éen slok verdwaalde alcohol, en je kunt maar beter uit zijn buurt blijven. De beschrijvingen van het verleden duren te lang. Op gegeven moment weet je wel hoe het eraan toeging en is ieder volgend voorbeeld van geweld enkel nog bladvulling.

Kivi is journalist, maar hij gedraagt zich vaak als een pseudo-psycholoog. Komt bijv. met verklaringen waarom het zomaar kan gebeuren dat een man zijn gezin uitmoordt als het leven even tegenzit. Op enig moment krijg je zelfs het idee dat geweld in Finse gezinnen niet ongebruikelijk is. De Finse man ontwikkelt agressie omdat zijn vader gewelddadig was, en die was dat omdat zìjn vader dat ook was, enz. Is er nog hoop voor Finland?
Dat continu psychologiseren gaat zo ver dat Kivi, oog in oog met de moordenaar, nog aan een medeslachtoffer staat uit te leggen c.q. doceren hoe ze de dader het beste kunnen wreken.

Auteur Simo Hiltunen, zelf journalist, heeft zich voor dit boek o.a. verdiept in Nietzsche. Diens gedachtegoed (en van anderen) heeft hij gebruikt voor en verwerkt in 'In wolfskleren'. Hij lijkt als auteur in de valkuil van journalistieke beroepsdeformatie te zijn gevallen door Kivi en de dader de filosofische danwel psychologische ideeën zo nadrukkelijk te laten uitleggen. Soms lijkt het wel alsof je als lezer een lezing volgt. Daardoor gaat de vaart eruit. Dat is jammer.

De plot zou een stuk spannender mogen. Daar waar in het heden actie om de hoek komt, is die doorgaans kort door de bocht.
Een volgend boek, met een wat innemender hoofdpersoon, meer vaart en wat minder getheoretiseer.... wie weet? Want dat Hiltunen het in zich heeft een verhaal te schrijven, staat buiten kijf.

Tot slot merk ik op dat uitgeverij de Boekerij iets zorgvuldiger met de vertaling om had mogen gaan. Er staan te veel spel- en stijlfouten in dit boek.