Een juweeltje!

Jodi Picoult heeft dit boek geschreven nadat ze geraakt werd door het boek "De zonnebloem" van Simon Wiesenthal, een overlevende van de Holocaust die zelf in twaalf concentratiekampen heeft gezeten en na WOII als nazi-jager meerdere nazi-oorlogsmisdadigers opspoorde en voor het gerecht bracht.

De verhalenvertelster kent in principe vier hoofdpersonages die ieder hun eigen verhaal vertellen in de ik-vorm, dit staat telkens boven het betreffende hoofdstuk.
Daarnaast loopt nog een op zichzelf staand verhaal dat steeds in schuingedrukte hoofdstukken tussen de “normale” doorloopt.
Althans het lijkt een op zichzelf staand verhaal, maar in feite is het een allegorie – een beeldspraak waarin de vertelster zichzelf projecteert in een verhaal en vergelijkingen maakt tussen fictie en realiteit, maar dan in een verhaal (hoop dat je snapt wat ik bedoel ;-))
Daarbij wordt het nog eens afwisselend in heden en verleden geschreven, ingewikkeld boek??
Nee hoor, echt niet!
De personages zijn zo beeldend en levensecht beschreven, dat je ze makkelijk herkend.

De Holocaust – TE gruwelijk voor woorden als je alleen al het aantal doden hoort of leest.
Maar pas als je er een beeld bij krijgt wat de mensen allemaal hebben moeten doorstaan, de nachtmerries die geen slechte droom waren maar pure realiteit, de mensonterende omstandigheden en situaties in de kampen enzovoort … dan raakt het NOG dieper, kun je niet begrijpen hoe 1 volslagen idioot zoveel aanhangers heeft kunnen krijgen die zo'n massavernietiging hebben kunnen laten plaatsvinden, onbegrijpelijk, zou er nu ik dit schrijf weer mee kunnen janken.

Je voelt in dit boek de rauwe emoties, angst, de wanhoop, de pijn, verslagenheid.
Passages gebaseerd op feiten, na veel interviews met overlevenden, fictief beschreven in een meeslepend, emotioneel erg heftig verhaal.
Eigenlijk wil ik er niets meer over vertellen, behalve dat het een boek is dat je zou moeten lezen als je van mening bent dat door het steeds maar voor ogen blijven houden van de verhalen achter de getallen, het nooit of te nimmer gewoon maar een geschiedenisfeit blijft, maar een afgrijselijke oorlog waarin tientallen miljoenen mensen – echte personen – mannen/vrouwen en kinderen – gezinnen – families – dierbaren (en geen nummers/getallen/aantallen bedoel ik dan) het leven verloren ….. hartverscheurend als je er over nadenkt, en nadenken MOETEN we hierover blijven doen.
Mijn mening – mijn gedachte........... Een Juweeltje!