Een uitstekend debuut dat je niet zomaar even weg legt. Een aanrader? Zeker weten!

Emma zit voor haar gevoel vastgeroest in haar leventje, desalniettemin voelt ze zich daarbij veilig en vertrouwd. Haar relatie met haar vriend Lukas duurt al bijna de helft van haar 32-jarige leven, niet dat ze niet van hem houdt maar het vuur is er uit. Ze heeft een hele sterke band met haar ouders die in een groot huis wonen waar ook woonruimte is aangepast voor haar lieve oma die de laatste tijd vergeetachtig begint te worden. Ze is afhankelijk van zorg.
Emma's broer Jonas vertoefd de meeste tijd in het buitenland waardoor het lijkt alsof Emma's ouders, en dan voornamelijk haar moeder, hun hele focus op Emma projecteren.
Emma's moeder Reina is eigenaar van een galerie, die zij op haar beurt heeft overgenomen van oma.
Reina gaat er vanuit dat Emma, als haar proefschrift klaar is, ook in de galerie komt.

Als ze op een dag een afspraak heeft met haar beste vriendin Alice (die uiteindelijk niet komt opdagen), zit ze relaxed op een terrasje als ze plotseling de sluiter van een camera hoort. Ze voelt dat ze op de gevoelige plaat is gezet en kijkt recht in de ogen van de aantrekkelijke Boris en haar hart maakt wel tig sprongen tegelijk.
Het gevoel lijkt wederzijds en voorzichtig stimuleert Boris Emma om haar oude hobby – fotografie weer op te pakken waar ze een behoorlijk talent in blijkt te hebben.
Halsoverkop valt ze voor hem, maar dan blijkt Boris afstand te nemen, vindt zichzelf absoluut geen relatiemateriaal. Toch blijft het sluimeren en komt ze er door Boris' beste vriend Wout achter wat er allemaal achter deze gedachten schuilt.
Als in een rollercoaster gaat je emotie op en neer, als je denkt dat je het sublieme topje bereikt hebt donder je als een waterval weer de diepte in qua gevoel. Het lijkt allemaal teveel, teveel in iemands leven om te kunnen handelen. Maar zoals ook in het echte leven kun je overvallen worden door een diep zwart en duister gevoel en toch lichtpuntjes zien aan de einder.
Het enige waar ik me ietsje aan stoorde waren het gebruik van de woordjes nope en yep, eigentijdse taal natuurlijk, maar voor mijn gevoel paste dit niet in het geheel. Maar dat is dan weer mijn tic waarschijnlijk.

Susan's boek wordt een beetje vergeleken qua schrijfstijl met Jojo Moyes, voor mijn gevoel kan ze daar moeiteloos aan tippen. Ze snijdt veel “ellende” aan maar sommige verhaallijnen kunnen wat mij betreft nog verder uitgediept worden, misschien wel een vervolgje? (zegt ze hoopvol;-))

Kortom:
Een uitstekend debuut dat je niet zomaar even weg legt. Een aanrader? Zeker weten!
https://josesprakeloos.blogspot.nl/2018/01/susan-van-eyck-mijn-beeld-van-jou.html