Filmisch avontuur over Spaanse emigranten in het New York van de jaren dertig

Als achtergrond voor dit verhaal heeft Maria Dueñas de Spaanse kolonie van Manhattan in de jaren dertig gekozen. En passant komen er historische namen en locaties voorbij. Deze worden soms met minder, soms met meer woorden toegelicht. Zo is er een rolletje weggelegd voor Alfons van Bourbon en Battenberg, graaf van Covadonga, ofwel de troonopvolger van de op dat moment in ballingschap levende koning Alfons XIII.

Het is 1929 als Emilio Arenas besluit zijn met de winden meewaaiende bestaan op te geven en zich te settelen in Manhattan. Hij neemt een eettentje over dat hij El Capitán noemt. Al gauw is dat onder de Spaanse emigranten zijn bijnaam. Vervolgens laat hij zijn vrouw en drie dochters uit Spanje overkomen. Zonder slag of stoot gaat dit niet want de dochters peinzen er niet over hun bestaan in het hun bekende sociale arbeidersmilieu op te geven. Dus geheel tegen hun zin arriveren de zussen aan de andere kant van de oceaan bij een vader die ze nauwelijks kennen.

Beter wordt hun situatie niet als Emilio omkomt bij een ongeluk op de kade. De zussen staan er alleen voor en zien zich genoodzaakt hun hooghartigheid te laten varen. Ze zullen er tegenaan moeten. De oudste zus de verstandige, berekenende. De middelste de praktische. En de jongste de impulsief onstuimige. Met een moeder die zich al jaren terug in de slachtofferrol heeft geplaatst. Ze krijgen te maken met schulden, de noodzaak om geld te verdienen voor brood op de plank, een procedure voor schadeloosstelling, onbetrouwbare figuren, bedreiging, afrekening, misbruik. Maar de zussen, min of meer opgegroeid als straatkinderen in de straten van Malaga, laten het er niet bij zitten. Hoe verschillend ze ook zijn, als het erom gaat slaan ze de handen samen.

Maria Dueñas schrijft het verhaal in monsterlijk lange zinnen, die ook nog eens geregeld niet soepel lopen. Dat maakt het lezen er niet altijd makkelijk op. Tegelijkertijd zorgt het perspectief van de alwetende verteller voor afstand. Zo heeft ze het geregeld over “de moeder”, “de jongste zus Arenas”, etc. Je krijgt daardoor geen beeld van de innerlijke beleving van de vrouwen. Het heeft daarentegen wel als effect dat je als lezer het idee krijgt naar een film te kijken. Het filmscript ligt als het ware voor het grijpen. En bepaald zoetsappig gaat het er in deze film niet aan toe. Geregeld heb je het idee naar een soort Spaanse wildwest te “kijken”.

Wat betreft de sterrenwaardering maakt dit het lastig. Als roman, waarin de innerlijke beleving niet uitgelicht wordt, volstaan 3 sterren. Ga je voor een filmisch verhaal in een historische setting is het vier sterren waard.