Een ode die niet uit de verf komt

Mario Escobar raakte onder de indruk van het verhaal en de persoon van Helene Hannemann. Om haar geschiedenis niet in de vergetelheid te laten verdwijnen, schreef hij dit boek.
Helene Hannemann is een raszuivere arische Duitse. Zij gaat in 1943 zonder daartoe gedwongen te worden met haar zigeunerechtgenoot en hun vijf kinderen mee op transport naar Auschwitz. Daar wordt zij door kamparts Josef Mengele gevraagd een schooltje en crèche te leiden.

Hoewel dit boek beoogt een ode te zijn aan deze vrouw en haar tragische geschiedenis, alsook aan de zigeunergemeenschap, doet de stijl geen recht aan de immense ontberingen. Geschreven vanuit de ik van Helene leren we haar innerlijke beleving nauwelijks kennen. Escobar schrijft over het reilen en zeilen in het kamp bijna alsof het om gewoon alledaagse leven gaat. Zo hebben bijv. de vrouwen ter gelegenheid van de verjaardag van de tweeling van Helene een chocoladetaart gebakken? Cadeautjes tijdens een kerstviering? Uitgemergelde vrouwen die twee uur voordat het schooltje om 8 uur start (dus om 6 uur ‘s morgens) al hun lessen gaan voorbereiden? En dat terwijl de reflecties in de paar korte stukjes waar Helene iets in haar dagboek schrijft zoveel rijker van vorm en inhoud zijn. Een roman waar veel meer in had kunnen zitten.