Een goede Liese Meerhout

Na een dramatisch afgelopen interventie in Oostende (Stil Bloed) heeft Liese Meerhout haar overplaatsing gevraagd. Ze is nu commissaris bij de Moordbrigade in Antwerpen. Haar verhouding met Simon is over; ze worstelt nog steeds met veel verdriet en pijn, na het verliezen van haar ongeboren kind.

In Antwerpen worden op één nacht twee mensen vermoord: een zwerver en een drugsverslaafde vrouw. Kort daarop wordt ook nog een sekswerkster in haar appartement vermoord.
Het lijkt of iemand 'zwerfvuil' aan het opruimen is: mensen aan de zelfkant van de maatschappij.
Daarbij duikt een figuur in lange cape op; spoedig circuleert in de de pers de naam van de 'Schim'.
Wanneer een gerenommeerd psychiater verdwijnt en er belastend materiaal in zijn huis wordt gevonden lijkt de moordenaar gevonden. Maar de realiteit is anders.

Zoals steeds heeft Toni Coppers een vlotte en directe schrijfstijl met sterke dialogen, wat het boel zeer vlot leesbaar maakt.
Hij heeft veel aandacht voor zijn karakters , die mooi uitgewerkt worden. Ook de persoonlijke bekommernissen van zijn hoofdfiguren worden daarin sterk betrokken. Dit is vooral het geval voor Liese Meerhout die worstelt met haar verdriet na de traumatische ervaring in Oostende.

Mooi is ook hoe Toni Coppers tussen het eigenlijke moordonderzoek het beeld van de autistische jongen Andy sterk neerzet.
Een mooie anekdote ook...voor de Vlaamse lezers. Hij voert in verband met Andy een ex-premier Felix De Vos op, die na zijn premierschap veel geld verdient in bestuursraden van ondernemingen. De man verzamelt vossenbeelden... De link naar de vroegere Belgische premier Luc Dehaene met zijn hanenverzamelingen lijkt evident.

Toni Coppers bouwt in het moordonderzoek de spanning mooi op, waarbij de lezer enkele keren op het verkeerde been wordt gezet. De ontknoping is verrassend.

Een mooie misdaadroman met een maatschappelijk accent.